Odpowiedź :
Istniejące od dwustu lat prawa harmonii zaczęto traktować swobodnie.
W latach dwudziestych w trzydziestych zmiany następowały bardzo szybko. Rozpoczęto pogoń za oryginalnością i nowymi środkami, co trwa do dziś.
Zaczęto próbować szmerów, hałasów, elektroniki i dźwięków sztucznie tworzonych przez syntezatory.
Powstała „muzyka elektroniczna” – tworzona za pomocą urządzeń elektronicznych oraz „muzyka konkretna” – dźwięki przenoszone wprost z życia na nośniki zapisujące dźwięk, a następnie przekomponowywane.
Nowe eksperymentalne kierunki w muzyce tworzą wspólny nurt zwany sonoryzmem (od włoskiego słowa „sonare” – brzmieć).
Austriacki kompozytor Arnold Schonberg stworzył atonalny system dźwiękowy, traktujący w równy sposób wszystkie dźwięki mieszczące się w obrębie oktawy (gamy). Technikę kompozytorską opartą na tym systemie nazwał dodekafonią (od greckiego słowa „dodeka” – dwanaście).
Z czasem zaczęto układać w serie nie tylko dźwięki, lecz również inne elementy, np. rytm, dynamikę. Tak powstał serializm, a potem – zapoczątkowany przez austriackiego kompozytora Antona Weberna – punktualizm, w którym każdy dźwięk z dwunastodźwiękowej skali był niezależnym punktem.
W latach dwudziestych w trzydziestych zmiany następowały bardzo szybko. Rozpoczęto pogoń za oryginalnością i nowymi środkami, co trwa do dziś.
Zaczęto próbować szmerów, hałasów, elektroniki i dźwięków sztucznie tworzonych przez syntezatory.
Powstała „muzyka elektroniczna” – tworzona za pomocą urządzeń elektronicznych oraz „muzyka konkretna” – dźwięki przenoszone wprost z życia na nośniki zapisujące dźwięk, a następnie przekomponowywane.
Nowe eksperymentalne kierunki w muzyce tworzą wspólny nurt zwany sonoryzmem (od włoskiego słowa „sonare” – brzmieć).
Austriacki kompozytor Arnold Schonberg stworzył atonalny system dźwiękowy, traktujący w równy sposób wszystkie dźwięki mieszczące się w obrębie oktawy (gamy). Technikę kompozytorską opartą na tym systemie nazwał dodekafonią (od greckiego słowa „dodeka” – dwanaście).
Z czasem zaczęto układać w serie nie tylko dźwięki, lecz również inne elementy, np. rytm, dynamikę. Tak powstał serializm, a potem – zapoczątkowany przez austriackiego kompozytora Antona Weberna – punktualizm, w którym każdy dźwięk z dwunastodźwiękowej skali był niezależnym punktem.