Po przeczytaniu fragmentów ,, Ziele na kraterze " odczułam ogromny żal i smutek. Powstańcy Warszawscy nie podawali się, walczyli wytrwale narażając swoje własne życie dla innych. Mimo iż wielu z nich zginęło dążyli oni do wyzwolenia stolicy. Podziwiam takie zachowanie. To bardzo szlachetne z ich strony. Wzruszające jest również to, że autor chce ocalić pamięć o własnej córce. Jestem wdzięczna osobom, które dzielnie walczyły za to, że mogę żyć w kraju bez toczącej się wojny.
Mam nadzieję że pomogłam :)
