Odpowiedź:
Główny bohater powieści Ludzie bezdomni Stefana Żeromskiego, doktor Tomasz Judym, pochodził z biednej rodziny robotniczej, był synem szewca. Jego dom rodzinny, jak sam go określa, to „ suterena, wilgotny grób pełen śmierdzącej pary. Ojciec wiecznie pijany, matka wiecznie chora. Zepsucie, nędza śmierć”. Po śmierci matki wzięła go na wychowanie ciotka. Judym był u niej chłopcem na posyłki, czyścił podłogi, mył naczynia, sypiał w przedpokoju na sienniku, który wolno mu było rozłożyć dopiero po wyjściu ostatniego gościa. Ciotka otworzyła mu jednak drogę do kariery. Wynajęła pokój studentowi, który miał przygotować Tomasza do gimnazjum. Dzięki tej pomocy i wielkiej pracowitości Judym zdobył średnie wykształcenie, a następnie wyjechał do Paryża na studia medyczne. Po powrocie ze studiów Judym mieszkał w przygodnych lub służbowych mieszkaniach i zaczynał działać społecznie. Próbował zarazić swoim entuzjazmem warszawskie środowisko lekarskie, wygłaszając odczyt pt. Kilka uwag o sprawie higieny na spotkaniu koła lekarzy w domu doktora Czernisza. Poruszał w nim sprawę higieny warunków pracy robotników, a także określał rolę lekarza. Swoje ideały chciał urzeczywistnić, pracując w Cisach. Założył tam szpitalik dla miejscowej ludności i opracował projekt osuszenia stawów, które były źródłem epidemii malarii. Projekt został jednak odrzucony przez Krzywosąda i doktora Węglichowskiego. Tomasz musiał opuścić Cisy. Udał się do Zagłębia Dąbrowskiego, gdzie obserwował skandaliczne warunki pracy i życia górników. Tutaj zaprzyjaźnił się z Korzeckim – człowiekiem, który popełnił samobójstwo, bo nie potrafił odnaleźć sensu życia i swojego miejsca na ziemi. Judym wówczas stanął również przed możliwością znalezienia szczęścia rodzinnego i założenia własnego domu. Zerwał jednak zaręczyny z Joasią Podborską, bo miłość jej postrzegał jako
Wyjaśnienie:
