BLAGAMMM WZAZNE DAM NAJ!!! ZINTERPRETUJ PODANY FRAGMENT PIESNI O ROLANDZIE STR 245 nowa era ponad slowami helpppp

Pieśń o Rolandzie ( fragmenty ) Za namową Ganelona Karol Wielki wycofuje się z Hiszpanii . Tymczasem muzułma nie atakują straż tylną w wąwozie Ronsewal . Wobec przewagi liczebnej pogan Oliwier próbuje przekonać Rolanda , by wezwał króla na pomoc . LXXXIV „ Rolandzie , mój towarzyszu , zadzwoń w róg ! Karol usłyszy , zawróci wojsko , wspomoże nas ze wszystkimi swymi baronami " . Roland odpowie : „ Nie daj Bóg , aby przeze mnie hańbiono mój ród i aby słodka Francja miała iść w pogardę ! Raczej będę walił Durendalem co sił , moim dobrym mieczem , który noszę przy boku . Ujrzycie brzeszczot jego cały zakrwawio ny . Zdrajcy poganie zebrali się na swoje nieszczęście ) LXXXVIII Kiedy Roland widzi , że będzie bitwa , staje się pyszniejszy od lwa lub leoparda ! Fran cuzów i Oliwiera : [ ... Cesarz , zostawiając nam Francuzów , przebrał tych dwadzieścia tysię cy wiedział , że nie ma wśród nich ani jednego tchórza . Dla swego pana godzi się ścierpieć wielkie niedole i znosić wielkie gorąca i wielkie zimna , i trzeba postradać krew i ciało.
LXXXIX Z drugiej strony staje arcybiskup Turpin . Spina konia i wjeżdża na goły pagórek . Woła Fran cuzów i upomina ich : Panowie barony , Karol zostawił nas tutaj ; dla naszego króla trzeba nam mężnie umrzeć . Pomóżcie bronić chrześcijaństwa ! ... ] Kajajcie się za grzechy , proście Boga o przebaczenie ; ja was rozgrzeszę , aby ocalić wasze dusze . Jeśli pomrzecie , będą z was święte męczenniki , będziecie mieli miejsca na najwyższym piętrze raju " Francuzi zsiadają z koni , padają twarzą na ziemię , aż arcybiskup w imię Boga pobłogosławi im . Za pokutę nakazuje im walić . CX Bitwa jest wspaniała i ciężka . Roland wali krzepko i Oliwier takoz ; i arcybiskup wali więcej niż tysiąc razy , i dwunastu też nie zostaje w tyle , ani Francuzi , którzy biją wszy scy naraz . Tysiącami i setkami giną poganie . Kto nie ucieknie , nie znajduje ratunku ; chce czy nie chce , daje gardło . Francuzi tracą tam swoje najlepsze podpory . Nie ujrzą już swo ich rodziców ani krewnych , ani wielkiego Karola , który ich czeka za przełęczą . We Francji wszczyna się osobliwa zawierucha , burza z wichrem i piorunami ; deszcz i grad sieka bez miary . Pioruny walą raz raz , ziemia drży . ) Ludzie mówią : „ To sądny dzień , koniec świata nadchodzi ! " . Nie wiedzą ani nie mówią prawdy - to wielka żałoba z powodu śmierci Rolanda !
W trakcie bitwy ging kolejni dzielni rycerze , m.in. Oliwier . Roland postanawia wezwać króla Karola po to , by władca zobaczył ogromne poświęcenie Franków i godnie ich pochowal ) CLX Poganie mówią : „ W złej godzinieśmy się porodzili ... Karol wraca , pan mężny , ze swoim wielkim wojskiem . Słyszymy , jak grają donośne trạby Francuzów . Głośno się rozlega ich za wołanie : « Montjoie ! » 4 . Hrabia Roland jest rycerz tak mężny , że żaden człowiek z krwi ciała nie zwycięży go nigdy . Wypuśćmy na niego strzały , a potem zostawmy mu pole ” . I wypuścili na niego grotów i pocisków bez liku , i włócznie , i dzidy , pierzaste strzały . Złamali i prze dziurawili mu tarczę , strzaskali i rozpruli kolczuge ciała nie dosięgli . Zranili wszakże konia jego trzydziestu ranami ; pod hrabią ubili go na śmierć . Poganie uciekają , poniechali walki . Hrabia Roland został na miejscu , spieszony [ Ranny Roland opiekuje się umierającym Turpinem i szykuje się na własną śmierć . CLXVIII Roland czuje , że śmierć jest blisko . Uszami mózg mu się wylewa . Modli się do Boga za swo ich parów , aby ich przyjął do nieba ; następnie prosi anioła Gabriela za samego siebie . Bierze róg , iżby mu nikt nie robił wyrzutu , i drugą ręką swój miecz zwany Durendalem . Nieco dalej niż na strzelanie z kuszy idzie ku Hiszpanii przez pole . Wstępuje na wzgórek . Tam , pod pięknym drzewem , są cztery głazy z marmuru . Na zielonej trawie upada na wznak . Omdlewa , śmierć jego się zbliża . CLXIX Wysokie są góry i drzewa wysokie . Są tam cztery głazy marmurowe , błyszczące . Na zielonej trawie hrabia Roland omdlewa . Owo czyha nan Saracen , który udał martwego i leży wśród innych , pomazawszy krwią swoją twarz i ciało . Prostuje się , wstaje , nadbiega . Był piękny i silny , i mężny też wielce ; i w pysze swojej popełnił szaleństwo , od którego zginie ; chwyta się Rolanda CLXX Roland czuje , że on mu bierze jego miecz . ... Uderza go rogiem w hełm zdobny kamieniami , okładany złotem ; łamie stal i czaszkę , i kości , wysadza mu z głowy oczy , i u stóp swoich wali go trupem . Po czym powiada : „ Poganinie , synu niewolnika , jak ty się ośmieliłeś dotknąć mnie , słusznie albo nie ? Kto o tym usłyszy , będzie cię miał za szaleńca ! Oto pękł mój róg , złoto i kryształ odpadły ! "
CLXXIII Roland uderzył mieczem o głaz! zgrzyta , nie pryska ani się nie łamie . Odskakuje ku niebu . Kiedy hrabia widzi, że go nic złamie, żałuje go w duszy bardzo łagodnie . HaDu rendalu , jakis ty piękny święty! Twoja złota gałka pełna jest relikwij : ząb Swiętego Piotra , krew Świętego Bazylego i włosy wielebnego Swiętego Dionizego , strzęp szaty Najświęt szej Panny . Nie godzi się, by poganie cię posiedli , chrześcijanie powinni pełnić two ją służbę . Obyś nigdy nie dostał się w ręce tchórza !...) CLXXIV Roland czuje , że śmierć go bierze całego ; z głowy zstępuje do serca . Biegnie rycerz pędem na szczyt góry , położył się na zielo nej murawie , twarzą do ziemi . Pod siebie kładzie swój miecz i róg . Obrócił głowę ku zgrai pogan; tak czyni, chcąc, aby Karol powiedział i wszyscy jego ludzie , że umarł jako zwycięzca i jako zacny hrabia . Raz słabnącą ręką uderza się w piersi . Za grzechy swoje wyciąga ku niebu swoją rękawicę .po raz CLXXVI Hrabia Roland leży pod sosną . Ku Hiszpanii obrócił twarz . Wiele rzeczy przychodzi mu na pamięć : tyle ziem , które zdobył dzielny rycerz , i słodka Francja , i krewniacy , i Karol Wielki , jego pan , który go wychował . Płacze i wzdycha , nie może się wstrzymać . Ale nie chce prze pomnieć siebie samego bije się w piersi i prosi Boga o przebaczenie Ofiarował Bogu swą prawa rękawice , Święty Gabriel wziął ją z jego dłoni . Opuścił głowę na ramię doszedł , ze złożonymi rękami , swego końca . Bóg zsyła mu swego anioła Cherubina i Świętego Mi chała opiekuna ; z nimi przyszedł i Swięty Gabriel . Niosą duszę hrabiego do raju . [...]