Odpowiedź :
Odpowiedź:
Wyjaśnienie:
Przyczyny rewolucji
Rosja była państwem, w którym następował duży rozwój przemysłowy, lecz panował całkowicie anachroniczny system władzy. Wciąż bardzo duża część ziem należała do państwa i stanowiła carskie dobra. Car posiadał również nieograniczoną władzę. Wszystkie ważne stanowiska w państwowej administracji i armii zajęte były przed obszarników, którzy udzielali aktywnego poparcia caratowi. Burżuazja rosyjska była natomiast zupełnie pozbawiona wpływu na rządzenie krajem.
Burżuazja rosyjska w znacznym stopniu przyczyniła się do wybuchu rewolucji. Przeciwko niej zbuntowali się robotnicy mający już dość ucisku z jej strony.
Burżuazję w państwie rosyjskim podzielić można na rosyjską i narodową, która wykształciła się w podbitych krajach i miała bardziej opozycyjne nastawienie. Narodowa burżuazja była pod silną presją ze strony obywateli, którzy dążyli do wywalczenia niepodległości. Miała ona zamiar przewodzić społeczeństwu, dlatego otwarcie nie mogła popierać działań cara. Nie chciała też pozwolić na to by klasa robotnicza walczyła razem z chłopami robotnikami rosyjskimi. Zajmowała ona nacjonalistyczną postawę.
Rosyjski imperializm oraz postawa burżuazji (ucisk narodowy i kapitalistyczny, policyjny i obszarniczy despotyzm cara) wpływały na nastroje obywateli Rosji. Sytuacja zaostrzyła się w czasach ekonomicznego kryzysu, do którego doszło w latach 1900 - 1909 r. Spowodował on gwałtowne pogorszenie sytuacji życiowej obywateli i warunków pracy robotników.
Robotnicy zrozumieli swe znaczenie w społeczeństwie dzięki działalności Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji. Ugrupowanie to założone zostało w 1898 r., a na jego czele stanął Włodzimierz Lenin. Partia ta w swoim programie proponowała zjednoczenie się klasy robotniczej, a także każdej demokratycznej siły w państwie, zwłaszcza chłopów. Jej działacze demaskowali rzekomą demokrację liberalnej burżuazji. Byli przekonani, że w przypadku wybuchu rewolucji pójdzie ona na ugodę z carem. Spowodowało to w 1904 r. liczne strajki polityczne i ekonomiczne.
By przeciwstawić się narastającym nastrojom rewolucyjnym car podejmował wiele działań. Jednak przede wszystkim zapobiec rewolucji miało zwycięstwo Rosji nad Japonią, której przyczyną stał się podział terenów należących do Chin. Wojenny sukces wzmocniłby nadszarpnięty autorytet cara na międzynarodowej arenie, a także przyczyniłby się do powstrzymania rewolucji. Złe wyposażenie i wyszkolenie żołnierzy oraz nieudolność dowódców nie pozwoliły jednak na zwycięstwo. Rosja w wojnie z Japonią poniosła straszliwą klęskę. Zdecydowanie podniosło to poziom niezadowolenia chłopów, robotników, inteligencji oraz burżuazji. Tą sytuację wykorzystali bolszewicy, organizując protesty przeciwko działaniom wojennym i pokazując wady rządów cara. Klęska armii rosyjskiej pogorszyła jeszcze złą sytuację proletariatu.
Przebieg rewolucji
Bezpośrednim powodem wybuchu rewolucji stała się tzw. "krwawa niedziela", do której doszło 22 stycznia 1905 r. w Petersburgu. Z petycją do cara udał się wtedy wielotysięczny tłum mieszkańców miasta by prosić go o pomoc dla znajdującego się w ciężkiej sytuacji społeczeństwa. Demonstracja miała charakter pokojowy, a zorganizowana została przez Towarzystwo Robotników Petersburga, któremu przewodniczył Jerzy Gapon. Biorący w niej udział ludzie wierzyli naiwnie, że car udzieli im pomocy i ruszyli w kierunku Pałacu Zimowego. Z rozkazu cara Mikołaja II wojsko otworzyło ogień do nadchodzącego tłumu. Zginęło wtedy blisko 1000 osób, a bardzo wiele zostało rannych.
Dla obywateli Rosji był to sygnał do jeszcze większej walki z caratem. Na wieść o tym wydarzeniu powszechny strajk ogarnął Moskwę i Petersburg, a następnie przeniósł się na całą Rosję. Walkę z rządami cara rozpoczęli robotnicy, chłopi, a nawet żołnierze, którzy wzniecili bunt na pancerniku "Potomkin". Powoływano wiele rad, których przedstawiciele kierować mieli działaniami rewolucjonistów. Powstawały Rady Delegatów Robotniczych, Rady Żołnierskie i Rady Delegatów Chłopskich. Przerażony niepokojącym rozwojem sytuacji car zdecydował się na ustępstwa. Były one jednak tylko pozorne. 6.VIII.1905 r. ogłoszony został manifest o powołaniu Dumy (rosyjskiego parlamentu). Duma miała reprezentować kapitalistów, obszarników oraz zamożnych chłopów. Miała być jednak organem nie ustawodawczym, lecz tylko doradczym. Nie spodobało się to klasie robotniczej, która przystąpiła do kolejnych strajków i demonstracji.
W tym czasie dobiegała końca wojna Rosji z Japonią. W wyniku porażki rząd rosyjski zmuszony był oddać Japonii część Sachalinu, Port Artur oraz wpływy w Mandżurii i Korei.
Pod koniec 1905 r. doszło do nasilenia strajków w całym imperium carskim. Brali w nich udział chłopi, robotnicy, kolejarze, studenci oraz część urzędników państwowych. Zamknięte zostały banki i teatry.
Rosyjskich rewolucjonistów połączył październikowy strajk, który zmusił cara do ustępstw wobec obywateli. 30.X.1905 r. ogłoszony został manifest październikowy obiecujący nietykalność osobistą, wolność słowa, wolność stowarzyszeń i zgromadzeń oraz zwołanie Dumy mającej możliwości ustawodawcze. Nikt nie wierzył jednak w te zapewnienia. Manifestowi temu towarzyszyły organizowane przez cara działania antyrobotnicze i antyżydowskie w wielu miastach m.in. w Moskwie, Saratowie, Baku, Odessie, Białymstoku i Łodzi.
Rewolucjoniści zrozumieli, iż car nie zrezygnuje dobrowolnie ze sprawowania władzy. Październikowe powstanie przetarło szlak dla kolejnego powstania, które tym razem miało mieć charakter zbrojny. Przygotowania do niego prowadzone były przez bolszewików, którzy realizowali uchwały podjęte na III Zjeździe SDPRR. 7 grudnia Rada Delegatów Robotniczych wezwała obywateli do strajku powszechnego, który 10 grudnia przekształcił się w zbrojne powstanie. Głównymi miejscami zaciekłych starć były robotnicze dzielnice Moskwy. Walki zakończyły się klęską proletariatu, lecz mocno zachwiały posadą cara. Bardzo ważnym punktem rewolucji było również powstanie, do którego doszło w grudniu.
Na początku 1906 r. przeprowadzone zostały wybory do I Dumy, w których udział wzięły nowo powstałe ugrupowania. Wśród nich była Partia Konstytucyjno - Demokratyczna (tzw. kadeci) oraz chłopska Partia Pracy (tzw. trudowicy). W kwietniu 1906 r. Duma rozwiązana została jednak przez cara. Podobny los spotkał wybraną niedługo później II Dumę. W jej skład wchodzili eserowcy oraz bolszewicy. Eserowcy reprezentowali interesy zamożnych chłopów i dążyli do zreformowania ustroju kapitalistycznego. Wierzyli, że rozwiąże to problemy państwa. Walczyli oni zaciekle z rządami cara. Bolszewicy uważali, że dla dobra rewolucji poświęcić należy wolność i prawa jednostki. Najważniejsza była dla nich rewolucja społeczna i temu podporządkowali swoje działania. Na demokratyczne zasady patrzyli tylko przez pryzmat potrzeb własnej partii. Uważali, że dobro rewolucji jest ważniejsze niż przestrzeganie prawa. Dopiero III Dumie udało się przetrwać, pięcioletnią kadencję. Została ona wybrana według zmienionego prawa wyborczego m.in. prawa głosu pozbawiona została duża część robotników. Przewodzili jej oktobryści popierający Piotra Stołypina. Stołypin bezlitośnie walczył z ruchem rewolucyjnym. Był on równocześnie wielkim reformatorem. Próbował on wprowadzić wiele reform, z których najważniejszą była ta zezwalająca każdemu chłopu wystąpić z obszcziny i stać się indywidualnym właścicielem ziemskim. Nie udało mu się wprowadzić wszystkich zaplanowanych reform z powodu wybuchu I wojny światowej.
Nastroje rewolucyjne w Rosji zaczęły opadać, choć wielu chłopów kontynuowało walkę, paląc dwory i zagarniając ziemie. Miejsce miało też kilka powstań wśród żołnierzy rosyjskich. Kapitaliści zaatakowali proletariat chcąc odebrać mu rewolucyjne zdobycze. Fabrykanci masowo zwalniali z pracy robotników i zamykali fabryki. Rozpoczęły się represje wobec działaczy rewolucyjnych. Wielu z nich zawisło na szubienicach nazywanych "krawatami Stołypina". Część została skazana na zesłanie.
Skutki rewolucji
Rewolucja, mimo, że została pokonana przyniosła rosyjskim obywatelom pewne korzyści. Podważony został system samodzierżawia. Możliwe było zakładanie legalnych ugrupowań politycznych. Ruch rewolucyjny przyczynił się także do powstania warstwy chłopów - indywidualnych posiadaczy ziem. Wydarzenia te były generalną próbą przed następnym powstaniem, do którego doszło dziesięć lat późna