Bitwa pod Wiedniem uznawana jest za największa zwycięską bitwę wojsk chrześcijańskich nad armią muzułmańską. Bitwa pod Wiedniem została stoczona 12 września 1683 roku, przez połączone siły polsko-austriackie pod dowództwem króla Polski Jana III Sobieskiego. przygotowania do wojny rozpoczęła wraz z nadejściem roku 1683. Wojsko zebrało się w Adrianopolu skąd wyruszyło do Belgradu. Tam do dowodzonej przez sułtana Mehmeda IV armii dołączyły siły z pobliskich prowincji. Dowódcą wojsk został Wielki Wezyr Kara Mustafa. Z Belgradu Turcy udali się na Węgry, gdzie pod Székesfehérvárem ustalono nowy cel, którym stał się Wiedeń. Przed wyprawą na stolicę Austrii, do Turków dołączyła armia tatarska, która do tego czasu oblegała Kamienic Podolski, tym samym powstrzymując polskie wojska od jakichkolwiek manewrów. 10 lipca 1683 roku armia turecka, licząca 140 tysięcy żołnierzy, stanęła pod Wiedniem i rozpoczęła oblężenie miasta. Wiednia broniło ponad 18 tysięcy żołnierzy wraz z artylerią. Garnizon dowodzony przez Ernsta Starhemberga, skutecznie odpierał tureckie ataki przez dwa miesiące. Niestety w tym czasie z ponad 18 tysięcy obrońców ostało sie jedynie 5 tysięcy. Morale obrońców podtrzymywała wiadomość o odsieczy przygotowywanej przez króla Jana III Sobieskiego. Ze względu na skomplikowany system prawy w kwestii prowadzenia wojen, 1-go lipca nie udało się zmobilizować odpowiedniej ilości wojsk. Jan III Sobieski zdecydował na przeniesienie dworu królewskiego do Krakowa, skąd miał wyruszyć na odsiecz Wiednia. 29 lipca Jan III Sobieski wyruszył na odsiecz Wiednia, prowadząc ze sobą 27 tysięczną armię, w tym 24 chorągwie husarskie.
