Odpowiedź:
Jezus Chrystus jest postacią historyczną. Istnieją dwa rodzaje świadectw o historycznym istnieniu Jezusa. Ważniejsze, bo podające więcej danych o osobie, życiu, działalności i nauczaniu Jezusa, to źródła chrześcijańskie. Do nich należą cztery Ewangelie, Dzieje Apostolskie, Listy Apostolskie i apokryfy, czyli pisma , które nie weszły w kanon Pisma Św., a opisują dzieje wczesnego chrześcijaństwa. Drugim źródłem są świadectwa poza chrześcijańskie.
Na szczególną uwagę zasługują liczne wzmianki o Jezusie, które można znaleźć w Talmudzie.
Talmud (hebr. nauka, studium) zawiera tradycje żydowskie, zwłaszcza przepisy prawnicze. Stworzyli go uczeni żydowscy na przestrzeni od II do VI wieku po Chrystusie. Jest to zbiór komentarzy do Tory, czyli Pięcioksięgu Mojżesza. Rozróżnia się Talmud palestyński i babiloński. Pierwszy powstał w ciągu wieków, począwszy od II w .przed Chrystusem aż po III w. po Chrystusie. Tekst ten nazwano Miszną. Drugi natomiast ,nazwany Gemarą. powstał w V wieku jako komentarz do Miszny. A zatem Miszna i Gemara tworzą cały Talmud, czyli żydowskie komentarze do Tory. Chociaż Talmud został przez Kościół w 1123 roku ocenzurowany i wyczyszczony ze wzmianek o Jezusie, nadal zawiera on liczne świadectwa o Chrystusie. I tak w Talmudzie babilońskim czytamy m.in., że Jezus zajmował się magią ,a ponieważ zwiódł Izraela, został zabity w wigilię Paschy; że był nauczycielem Tory ale lekceważył uczonych w Piśmie .Wspomina o jego śmierci i uczniach, którzy w jego imieniu uzdrawiali chorych, zaprzecza zmartwychwstaniu, a ponadto zawiera też treści zniesławiające Jezusa, Jego pochodzenie i Jego matkę. A zatem mimo tych niechlubnych opinii, judaizm nie kwestionował istnienia Jezusa, ponieważ było ono powszechnie uznawane i nie pozwalały na to ówczesne źródła. Wymowa świadectw żydowskich sprawiła ,że dawni i współcześni historycy żydowscy światowej sławy stoją na stanowisku historyczności Jezusa.
Jednym z najwymowniejszych świadectw pozabiblijnych mówiących o Jezusie jest Testimonium, Flavianum, które znajduje się w dziele Józefa Flawiusza "Dawne dzieje Izraela".
Józef Flawiusz (37-103)) był historykiem żydowskim i rodakiem Jezusa urodzonym kilka lat po Jego śmierci. Bardzo zdolny i starannie wykształcony, należał w młodości do kapłanów jerozolimskich i faryzeuszy. Szukał szczęścia w różnych żydowskich ugrupowaniach religijnych. W roku 64 odwiedził Rzym jako członek poselstwa żydowskiego. Choć pisał później, że odradzał rodakom zbrojne wystąpienie przeciwko Rzymianom, to jednak w latach buntu (66-70) dowodził jednym z oddziałów żydowskich w Galilei. Oblężony dostał się do niewoli. Wówczas zdradził ojczyznę i zaczął pomagać Rzymianom w ich próbach nakłonienia Żydów do zawarcia porozumienia. Po zakończonej w roku 70 wojnie rzymsko-żydowskiej udał się do Rzymu, gdzie żył w łaskach cesarzy Wespazjana i Tytusa przyjmując ich rodzinne miano Flawiusz. Krótko i w charakterystyczny sposób wspomina o Jezusie, Janie Chrzcicielu i Jakubie, bracie Pana:
"W tym czasie żył Jezus, człowiek mądry, jeżeli w ogóle można go nazwać człowiekiem. Czynił bowiem rzeczy niezwykłe i był nauczycielem ludzi ,którzy z radością przyjmowali prawdę .Poszło za nim wielu Żydów jako też pogan. On to był Chrystusem, A gdy wskutek doniesienia najznakomitszych u nas mędrców, Piłat zasądził go na śmierć krzyżową ,jego dawni wyznawcy nie przestali go miłować. Albowiem trzeciego dnia ukazał im się znów jako żywy ,jak to o nim oraz wiele innych zdumiewających rzecz przepowiadali boscy prorocy odtąd aż po dzień dzisiejszy istnieje społeczność chrześcijan ,którzy od niego otrzymali swą nazwę."
I drugi fragment:
"Ananos (Annasz),będąc człowiekiem takiego charakteru i sądząc ,że nadarzyła się dogodna sposobność ,ponieważ zmarł Festus ,a Albinus był jeszcze w drodze ,zwołał Sanhedryn i stawił przed sądem Jakuba ,brata Jezusa zwanego Chrystusem, oraz kilku innych. Oskarżył ich o naruszenie Prawa i skazał na ukamienowanie"(XX,9,1,)
Dokładna analiza tekstów Flawiusza wskazuje, że pisał on o czymś, o czym było głośno, choć sam nie musiał podzielać wiary w boskie pochodzenie Jezusa.
Fakt ów wskazuje więc na to ,że Judaizm pierwszych wieków po Chrystusie nie negował istnienia Jezusa. Wręcz przeciwnie! Chociaż odrzucał go jako Mesjasza, nigdy nie kwestionował Jego istnienia ,działalności i śmierci męczeńskiej.
Z podobnym świadectwem potwierdzającym historyczność Jezusa spotykamy się również wśród historyków rzymskich.
Wyjaśnienie:
Chyba pomogłem
