Kaszuby to autochtoniczna grupa słowiańskiej ludności Pomorza, potomkowie wschodniej gałęzi dawnych Pomorzan. Jest ich około pół miliona. Zamieszkują Pomorze Gdańskie i wschodnią część Pomorza Zachodniego. Dzielą się na dwie grupy: Kaszubów nadmorskich z okolic Pucka i Wejherowa oraz Kaszubów leśnych (borowych) z okolic Kartuz, Kościerzyny i Borów Tucholskich. Charakteryzują się silnym poczuciem odrębności kulturowej i językowej.
(Dialekt kaszubski uznawany jest jako język – ukazują się nawet słowniki i tłumaczenia z kaszubskiego i na kaszubski). Mimo trwającej przez kilka wieków germanizacji, m.in. dzięki działalności uczonych, pisarzy i regionalistów kaszubskich, zachowali odrębność językowo – kulturową. Dwukrotnie miała miejsce emigracja ludności kaszubskiej – na przełomie XIX i XX wieku oraz po roku 1945.
W roku 1906 powstało we Wdzydzach Kiszewskich pierwsze muzeum – skansen (obecnie Kaszubski Park Etnograficzny, prezentujący kulturę i sztukę ludów całego Pomorza Gdańskiego). Kaszubskie stroje, narzędzia i zabawki oglądać można także w Muzeum Kaszubskim w Kartuzach, a kaszubskie wioski w Puszczy Darżlubskiej i na Kępie Swarzędzkiej. Kaszubi do dziś znani są z umiłowania sztuki ludowej, głównie hafciarstwa (istnieje aż pięć szkół w tej dziedzinie: żukowska, wdzydzka, pucka, wejherowska i borowiacka), a także plecionkarstwa, bursztyniarstwa, garncarstwa, rzeźbiarstwa i malarstwa. Działa kilka kaszubskich zespołów regionalnych, od roku 1957 ukazuje się czasopismo „Kasz’b’”. Szeroką działalność prowadzi fundacja Europejskie Spotkania – Kaszubskie Centrum Kultury mieszczące się w pałacu w Krokowej.
Dialekt kaszubski jest najbardziej odrębnym z dialektów języka polskiego. Uznawany też za język, bądź dialekt przejściowy między językiem polskim a wymarłymi językami Ranów, Obodrytów i Drzewian
