Odpowiedź :
Krzyżacy - Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie - niemiecki zakon rycerski założony podczas III wyprawy krzyżowej w 1190 r. przez niemieckich pielgrzymów i krzyżowców; w 1211 r. zostali osiedleni przez króla węgierskiego Andrzeja w Siedmiogrodzie; po wypędzeniu ich Siedmiogrodu z powodu nieprzestrzegania przez nich umowy w 1226 r. zostali sprowadzeni do Polski w celu walki z pogańskimi Prusami przez Konrada Mazowieckiego, który nadał im w lenno Ziemię Chełmińską; Krzyżacy w latach 1233-1283 dokonali podboju Prus, a na podbitych terenach utworzyli własne państwo ze stolicą w Malborku; w 1308-1309 zagarnęli Pomorze Gdańskie, co zapoczątkowało trwały konflikt z Polską; po połączeniu w 1237 r. z zakonem Kawalerów Mieczowych przystąpili do podboju Litwy; zakon krzyżacki został pokonany przez wojska polsko-litewskie podczas wielkiej wojny w latach 1409-1411, a całkowity upadek jego znaczenia nastąpił podczas wojny trzynastoletniej (1454-66), w wyniku którego utracił Pomorze Gdańskie i stał się lennikiem Polski; po wojnie polsko-krzyżackiej w latach 1519-21 wielki mistrz Albrecht Hohenzollern dokonał sekularyzacji państwa zakonnego i przekształcił je .
POCZĄTKI ZAKONU:
Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, znany w Polsce raczej pod krótszą nazwą Krzyżacy, pochodzącą od charakterystycznego czarnego krzyża na białym płaszczu, powstał w 1190 roku. Jego geneza wiąże się z działalnością podjętą przez mieszczan z Lubeki i Bremy, którzy w czasie III krucjaty, w trakcie oblężenia Akkony (miasto na terenie dzisiejszej Syrii)założyli szpital, aby opiekować się rannymi żołnierzami. Wracając do Niemiec mieszczanie oddali szpital w ręce ludzi z otoczenia księcia szwabskiego Fryderyka - kapelanowi Konradowi i komornikowi Burchardowi. Konrad i Burchard przyjęli regułę zakonną, nazywając szpital imieniem Najświętszej Maryi Panny w Jerozolimie (wymienienie w nazwie Jerozolimy stanowi symboliczny wyraz nadziei na odzyskanie tego miasta pozostającego od 1187 roku w rękach niewiernych).W rok później papież Klemens III zatwierdził opracowaną przez nich regułę, co równało się powołaniu do życia nowego bractwa o charakterze religijno - charytatywnym. Po zdobyciu przez krzyżowców Akki, bractwo uzyskało znaczące nadania. W kilka lat później zostało nie tylko ponownie zatwierdzone przez nowego papieża Celestyna III, ale także należące do nich dobra zwolniono z podatku kościelnego, czyli dziesięciny. Wkrótce po tym bractwo spotkały kolejne zaszczyty - cesarz Henryk VI nadał im ziemie w południowej części Włoch, licząc na pomoc Krzyżaków w realizacji jego planów dotyczących ekspansji na Bliskim Wschodzie. Najważniejszą datą w historii zakonu był rok 1198, kiedy to przekształcono zakon z bractwa religijno - charytatywnego w zakon rycerski. Mimo to kilkanaście lat później zakon ciągle był mało znaczącą, słabą instytucją. Działo się tak, dlatego, że zakon pozostał bez opieki po śmierci jego wielkiego protektora cesarza Henryka VI. Co więcej w Niemczech wybuchła kilkuletnia wojna domowa, a książęta walcząc o schedę po zmarłym cesarzu nie myśleli o sprawach związanych z Bliskim Wschodem, w tym także o nowopowstałym zakonie. Sytuacja zakonników poprawiła się radykalnie dopiero po tym, kiedy funkcję wielkiego mistrza objął Herman von Salza (1209 - 1250). Była to wyjątkowa postać w dziejach zakonu: człowiek niezwykle charyzmatyczny, pełen energii i zapału, z drugiej strony wytrawny i bezwzględny polityk, starał się wykorzystać każdą nadarzającą się okazję, by uzyskać jakieś przywileje od papieża lub cesarza.
Początkowo Krzyżacy wciąż działali wyłącznie na terenie Królestwa Jerozolimy. Będące w ich posiadaniu dobra przynosiły im ogromne korzyści, pozwalając na swobodną działalność polityczną i wojskową. Mimo i tak już dużego znaczenia zakonu, ambicje braci zakonnych wciąż pozostawały niezaspokojone, zdecydowanie wykraczając poza działalność spełnianą w Ziemi Świętej. Krzyżacy pragnęli stworzyć własne państwo, najlepiej poza granicami ziem objętych wyprawami krzyżowymi, ponieważ jasno zdawali sobie sprawę, że panowanie krzyżowców na tych terenach nie jest trwałe. W tym czasie zakon cieszył się ponownie poparciem papiestwa, a z drugiej strony także protekcją cesarza, również, dlatego, że wspomniany wcześniej czwarty mistrz zakonu, Herman von Salza był bezpośrednim doradcą cesarza Fryderyka II (1211 - 1250) i często pośredniczył w kontaktach między nim a papieżem. Dzięki bliskiej współpracy z cesarzem Krzyżacy otrzymali bogate nadania we Włoszech i na Sycylii, oraz mogli być pewni jego poparcia w ich planach politycznych. Z drugiej strony była to dla nich także świetna szkoła nowoczesnej organizacji finansów i administracji państwa. Z kolei za sprawą świetnych kontaktów z papiestwem zakonnicy zostali obdarzeni przez Honoriusza III przywilejami i prawami, jakie posiadały wcześniej powstałe zakony rycerskie - templariusze i joannici. Zakon nie podlegał miejscowej władzy kościelnej tylko bezpośrednio papieżowi, mógł samodzielnie decydować o wyborze swoich wewnętrznych władz.
W 1211 roku za sprawą króla węgierskiego Andrzeja II Krzyżacy zostali sprowadzeni do Europy. Otrzymali jako nadanie część Siedmiogrodu - ziemię Burza. W zamian za to mieli osłaniać Węgrów od najazdów Połowców. Krzyżacy mieli jednak na myśli przede wszystkim własny interes - postanowili wykorzystać ofiarowaną ziemię do utworzenia własnego państwa. Zagospodarowali podległy sobie teren sprowadzając niemieckich osadników, założyli miasto Kronstadt, wybudowali liczne zamki, które miały pomóc im w utrwaleniu posiadanej władzy. Jednak Krzyżakom nie dane było na dłużej zagościć na ziemi węgierskiej. Następca Andrzeja II, Bela II, zorientował się w rosnącej potędze Krzyżaków, a co za tym idzie niebezpieczeństwie grożącym państwu węgierskiemu i mimo protest
Wyjaśnienie:
więcej sama wymyśl liczę na naj :)