Końcowa scena wyrzucenia fortepianu i „sięgnięcia bruku“ przez instrument, który jest symbolem doskonałej, genialnej twórczości – sztuki – Ideału, może oznaczać w sensie dosłownym poniżenie wielkiej sztuki, jej śmierć. Norwid uważa jednak, że „odepchnięcie“ sztuki przez współczesnych Szopenowi jest warunkiem zaakceptowania jej przez kolejne pokolenia. Słowa: „Ciesz się późny wnuku“ oznaczają, że nadejdzie dopiero czas, w którym przyszłe pokolenia zrozumieją doskonałość sztuki jaką jest muzyka Szopena, gdyż ludzkość musi dorosnąć i dojrzeć do idei artysty, wyrastającego ponad swój czas.
