Odpowiedź :
Przez całe swe panowanie syn Karola Wielkiego Ludwik I Pobożny (814-40) pozostawał pod przemożnym wpływem swych duchownych doradców. W 816 r. papież Stefan IV (816-17) dokonał w Reims jego koronacji. Od tego momentu uznano że - wbrew wzorowi zaczerpniętemu wcześniej z Bizancjum - to jednak papież nadaje godność cesarską.
W Ordinatio imperii wydanym w 817 r. Ludwik uregulował sprawę następstwa tronu. Na mocy tego rozporządzenia godność cesarska miała przejść na najstarszego syna cesarza, Lotara. Młodsi zaś otrzymali wydzielone dzielnice (Pepin - Akwitanię, Ludwik Niemiecki - Bawarię). Na tym miały ostatecznie skończyć się podziały państwa. Już za życia Ludwika Pobożnego Lotar został mianowany współcesarzem. Przeciw temu rozporządzeniu wystąpił ostatecznie sam Ludwik, wyznaczając w 829 r. Alamanię jako odrębną dzielnicę Karolowi (Łysemu), synowi swojej drugiej żony Judyty.
W 830 r. wybuchł bunt synów Pepina - Ludwika i Lotara. Lotar, jako regent w Italii, zmusił papieża Paschalisa I (817-24), by ten go koronował na cesarza (panował jako Lotar I). Constitutio Romana (824) Paschalisa utrzymała uprawnienia cesarskie w Państwie Kościelnym (zwierzchność sądową i przysięgę wierności nowo wybranego papieża przed święceniami
).
W trzy lata po pierwszym wybuchł drugi bunt synów Ludwika Pobożnego, gdy ten odebrał Pepinowi Akwitanię. Na polach Lügen pod Kolmarem wojsko Ludwika, zdradziło cesarza i przeszło na stronę Pepina. Cesarz został pozbawiony tronu. Szybko jednak został restytuowany przez Ludwika Niemieckiego i Pepina, obawiających się wzrostu potęgi Lotara.
Gdy zmarł Pepin, Karol Łysy włączył do swej dzielnicy Akwitanię (838).
Po śmierci Ludwika Pobożnego (840) kolejne lata przyniosły bratobójczą wojnę w państwie karolińskim. W 840 r. wybuchła wojna Ludwika Niemieckiego sprzymierzonego z Karolem Łysym przeciwko Lotarowi. Ludwikowi i Karolowi udało się pokonać brata w bitwie pod Fontenoy-en-Puisaye, niedaleko Auxerre (841). Zwycięzcy wzmocnili w 842 r. swój sojusz tzw. przysięgą sztrasburską (jej tekst jest najstarszym pomnikiem języka starogórnoniemieckiego i starofrancuskiego). Sojusznicy zobowiązali się prowadzić wojnę z Lotarem do ostatecznego zwycięstwa.
Wojnę zakończył układu z Verdun z 843 r. Państwo utworzone przez Karola Wielkiego zostało został ostatecznie podzielone między trzech jego wnuków. Z państwa frankońskiego wydzielono trzy części: środkową, wschodnią i zachodnią. Cesarz Lotar I otrzymał dzielnicę środkową, sięgającą od Morza Północnego przez Burgundię do Zatoki Gaetańskiej, z cesarskimi miastami - Akwizgranem i Rzymem. Ludwik Niemiecki objął w posiadanie dzielnicę Franków wschodnich, zaś Karol II Łysy - Franków zachodnich. Ideowo i nominalnie zachowano jednak jedność królestwa.
W Ordinatio imperii wydanym w 817 r. Ludwik uregulował sprawę następstwa tronu. Na mocy tego rozporządzenia godność cesarska miała przejść na najstarszego syna cesarza, Lotara. Młodsi zaś otrzymali wydzielone dzielnice (Pepin - Akwitanię, Ludwik Niemiecki - Bawarię). Na tym miały ostatecznie skończyć się podziały państwa. Już za życia Ludwika Pobożnego Lotar został mianowany współcesarzem. Przeciw temu rozporządzeniu wystąpił ostatecznie sam Ludwik, wyznaczając w 829 r. Alamanię jako odrębną dzielnicę Karolowi (Łysemu), synowi swojej drugiej żony Judyty.
W 830 r. wybuchł bunt synów Pepina - Ludwika i Lotara. Lotar, jako regent w Italii, zmusił papieża Paschalisa I (817-24), by ten go koronował na cesarza (panował jako Lotar I). Constitutio Romana (824) Paschalisa utrzymała uprawnienia cesarskie w Państwie Kościelnym (zwierzchność sądową i przysięgę wierności nowo wybranego papieża przed święceniami
).
W trzy lata po pierwszym wybuchł drugi bunt synów Ludwika Pobożnego, gdy ten odebrał Pepinowi Akwitanię. Na polach Lügen pod Kolmarem wojsko Ludwika, zdradziło cesarza i przeszło na stronę Pepina. Cesarz został pozbawiony tronu. Szybko jednak został restytuowany przez Ludwika Niemieckiego i Pepina, obawiających się wzrostu potęgi Lotara.
Gdy zmarł Pepin, Karol Łysy włączył do swej dzielnicy Akwitanię (838).
Po śmierci Ludwika Pobożnego (840) kolejne lata przyniosły bratobójczą wojnę w państwie karolińskim. W 840 r. wybuchła wojna Ludwika Niemieckiego sprzymierzonego z Karolem Łysym przeciwko Lotarowi. Ludwikowi i Karolowi udało się pokonać brata w bitwie pod Fontenoy-en-Puisaye, niedaleko Auxerre (841). Zwycięzcy wzmocnili w 842 r. swój sojusz tzw. przysięgą sztrasburską (jej tekst jest najstarszym pomnikiem języka starogórnoniemieckiego i starofrancuskiego). Sojusznicy zobowiązali się prowadzić wojnę z Lotarem do ostatecznego zwycięstwa.
Wojnę zakończył układu z Verdun z 843 r. Państwo utworzone przez Karola Wielkiego zostało został ostatecznie podzielone między trzech jego wnuków. Z państwa frankońskiego wydzielono trzy części: środkową, wschodnią i zachodnią. Cesarz Lotar I otrzymał dzielnicę środkową, sięgającą od Morza Północnego przez Burgundię do Zatoki Gaetańskiej, z cesarskimi miastami - Akwizgranem i Rzymem. Ludwik Niemiecki objął w posiadanie dzielnicę Franków wschodnich, zaś Karol II Łysy - Franków zachodnich. Ideowo i nominalnie zachowano jednak jedność królestwa.