Odpowiedź :
Po zdobyciu władzy przez Adolfa Hitlera w Niemczech wzrosło zainteresowanie wymianą gospodarczą z krajami skandynawskimi, w tym Szwecją. Kraje skandynawskie wejść miały w obręb hitlerowskiej ekonomiki "wielkich przestrzeni", bowiem Niemcy jako centrum przemysłowe potrzebowały "surowcowych peryferii", do których włączono obszary Europy Północnej, np. szwedzka ruda żelaza. Oczywiście interes gospodarczy miał być ściśle powiązany z wymogami hitlerowskiego ekspansjonizmu polityczno-wojskowego. W 1935 roku w eksporcie Szwecji Niemcy były stopniowo wypierane przez Anglików. W połowie lat trzydziestych Szwecja weszła w fazę balansowania gospodarczego i częściowo politycznego między Anglią i Niemcami. Jednak zarówno III Rzesza, jak i Wielka Brytania, nie gwarantowały Szwecji optymalnych warunków wymiany ekonomicznej. W latach 1933-37 udział Niemiec w szwedzkim imporcie spadł z około 29% do 20%, a w eksporcie wzrósł z 10,7% do 15,4%. W 1933 roku rozmiary niemieckiej wymiany gospodarczej ze Szwecją wynosiły 294 mln M, a w 1935 roku osiągnęły 360 mln M. W latach 1928- 33 w przywozie rudy żelaznej Niemiec rola Szwecji wzrosła z 34 do 54%. Dla Niemiec rynek szwedzki był ważny również dlatego, że już około 1934 roku Szwecja ostatecznie wyszła z wielkiego kryzysu gospodarczego. Już w okresie międzywojennym zainteresowanie Hitlera sprawami Szwecji było bardzo duże m.in. ze względu na dogodne w stosunku do Niemiec usytuowanie polityczno-wojskowe Szwecji, związki naukowe, a także na przodującą pozycję w hitlerowskim micie o rasie nordyckiej. W związku z tym rozpoczęto "podbój" propagandy Skandynawii. Po 1933 roku rozbudowano kadrowo oraz dofinansowano z III Rzeszy ambasadę niemiecką w Sztokholmie, która stała się głównym ośrodkiem propagandy hitlerowskiej w Europie Północnej. Rzecznikiem III Rzeszy w polityce z krajami skandynawskimi był czołowy ideolog niemiecki faszyzmu, szef Aussenpolitisches Amt (urząd do spraw zewnętrznych) przy centralnych władzach NSDAP - Alfred Rosenberg. Uważał on, że należałoby stworzyć "niemiecko-skandynawski blok państw", który zabezpieczyłby Europę przed falą komunizmu. Niemiecka obsesyjna myśl dotyczyła przede wszystkim budowy tzw. Rzeszy Wielkogermańskiej, pod politycznym, wojskowym i duchowym przewodnictwem Niemiec. Tym celom propagandy politycznej w krajach skandynawskich służyć miało działające w Lubece Towarzystwo Nordyckie. Z tymże Towarzystwem czynnie współpracowała faszystowska elita władzy z A.Rosenbergiem, H.Himmlerem, R.W. Darre i innymi decydentami III Rzeszy na czele. Jednak Szwedzi nie dali się zwieść tym sugestywnym i ambicjonalnym hasłom hitlerowskiej propagandy. Tylko nielicznych zafascynował hitleryzm oraz ideologia nordycka, m.in. szwedzkiego publicystę Fredrika Booka, podróżnika Svena Hedina. Niektórzy szwedzcy nacjonaliści żądali od Niemiec, by prowadziły aktywniejszą politykę na obszarze bałtycko-skandynawskim. Bezkrytyczny wobec Niemiec był sam król Gustaw V, który wiosną 1933 roku spotkał się z Hindenburgiem i nie dostrzegał niemal żadnego zagrożenia dla pokoju europejskiego ze strony III Rzeszy.