Odpowiedź :
Księżyc w nowiu to kontynuacja Zmierzchu, którego recenzję rozpocząłem od słów "Panom już dziękujemy". Jednak tym razem sprawa nie jest taka prosta, bowiem druga część tego romansu dla nastolatek spodobać się może nawet płci męskiej. Nie do końca oczywiście, ponieważ to wciąż powieść, w której pierwsze skrzypce grają uczucia. Mimo to warto spróbować.
Powiem nie owijając w bawełnę - Księżyc w nowiu jest od Zmierzchu lepszy, jednak ocenę, przez kilka rzeczy, dostanie taką samą. Zanim sięgnąłem po tę pozycję, zastanawiałem się, czy pani Meyer uda się mnie nie znudzić. Uczucie Belli i Edwarda się już się przecież ustabilizowało. W dodatku akcja książki zaczyna się parę miesięcy po Zmierzchu, co automatycznie skazuje nas na westchnienia, całusy i wyznania szczerej miłości, prawda? Nieprawda. Autorka wybrnęła z tej sytuacji w sposób tak prosty, że aż prostacki: pozbyła się bowiem Edwarda. Motywy, dla których opuszcza on Bellę, są idiotyczne, więc spuśćmy na nie zasłonę litościwego milczenia. Logiki w tym za grosz, a i historia wiele traci bez jego bezczelności, złośliwości i ciętych komentarzy. Więcej, wyjeżdża cała rodzina Cullenów. Nie rozumiem, jak można kontynuację pozbawić najbardziej charakterystycznych postaci pierwszej części, ale na pewno nie pozostawia to czytelnika obojętnym (Belli również). Dziewczyna po tej stracie popada w otępienie i traci zupełnie kontakt ze światem (niezły pomysł z pustymi kartkami, oznaczonymi jedynie nazwami kolejnych miesięcy). Wygrzebuje się z tego cudem, a parę dni później odkrywa, że przebywanie z jej znajomym z dzieciństwa, Jacobem Blackiem, całkiem nieźle chroni ją przed nawrotami depresji. Młodzi spędzają ze sobą coraz więcej czasu, Jacob liczy na coś więcej, Bella nie umie mu tego dać... Impas. Do czasu.
;D
Powiem nie owijając w bawełnę - Księżyc w nowiu jest od Zmierzchu lepszy, jednak ocenę, przez kilka rzeczy, dostanie taką samą. Zanim sięgnąłem po tę pozycję, zastanawiałem się, czy pani Meyer uda się mnie nie znudzić. Uczucie Belli i Edwarda się już się przecież ustabilizowało. W dodatku akcja książki zaczyna się parę miesięcy po Zmierzchu, co automatycznie skazuje nas na westchnienia, całusy i wyznania szczerej miłości, prawda? Nieprawda. Autorka wybrnęła z tej sytuacji w sposób tak prosty, że aż prostacki: pozbyła się bowiem Edwarda. Motywy, dla których opuszcza on Bellę, są idiotyczne, więc spuśćmy na nie zasłonę litościwego milczenia. Logiki w tym za grosz, a i historia wiele traci bez jego bezczelności, złośliwości i ciętych komentarzy. Więcej, wyjeżdża cała rodzina Cullenów. Nie rozumiem, jak można kontynuację pozbawić najbardziej charakterystycznych postaci pierwszej części, ale na pewno nie pozostawia to czytelnika obojętnym (Belli również). Dziewczyna po tej stracie popada w otępienie i traci zupełnie kontakt ze światem (niezły pomysł z pustymi kartkami, oznaczonymi jedynie nazwami kolejnych miesięcy). Wygrzebuje się z tego cudem, a parę dni później odkrywa, że przebywanie z jej znajomym z dzieciństwa, Jacobem Blackiem, całkiem nieźle chroni ją przed nawrotami depresji. Młodzi spędzają ze sobą coraz więcej czasu, Jacob liczy na coś więcej, Bella nie umie mu tego dać... Impas. Do czasu.
;D