Profesor nie miał siły do działania. Załamał się wewnętrznie, co dało się odczuć podczas przemówienia jubileuszowego. Ruth usprawiedliwia ojca a swoje postępowanie zasłania żądzą mocnych wrażeń, twierdzi, że absolutnie nie kieruje się sympatią dla antyfaszysty. Joachim jest szczery i nie kryje swej nienawiści do hitlerowców. Dziewczyna postanawia ukryć Petersa w tajemnicy przed Willim i ojcem, aby mu „oszczędzić konieczności decydowania w tej sprawie”. Proponuje mu schronienie w domku campingowym przy plaży, kilka kilometrów od Getyngi. To już jesień, więc teren jest opustoszały. Ruth zamierza odwieźć tam Petersa swoim samochodem. Gdy zbieg zwraca jej uwagę, że to niebezpieczne, odpowiada: „Przywykłam w życiu robić to, co chcę – i dotąd zawsze mi się to udawało. Miejmy nadzieję, że i tym razem...”