„Pana Tadeusza” niewątpliwie powinno się nazywać mianem epopei narodowej. Na poparcie tej tezy przedstawię kilka argumentów:
Po pierwsze ukazuje życie codzienne, tradycje, obyczaje szlachty, na przykład: opisuje dokładnie jak wyglądało polowanie, grzybobranie, spożywanie posiłków. Przedstawia także relacje panujące między szlachtą zamożną, a szlachtą zaściankową.
Drugim ważnym argumentem jest to, iż opisuje życie narodu w jego ważnym okresie historycznym, czyli niewoli. Pokazuje, że Polacy przez cały czas pamiętali o swojej ojczyźnie i to, że była kiedyś wolna. Zegar grający „Mazurka Dąbrowskiego” podkreślał poczucie ich patriotyzmu.
Przedstawia także Jacka Soplicę jako bohatera jednostkowego, który walczył w obronie swojej ojczyzny, a także pokazywał jak bardzo kochał swoją ojczyznę, i którego losy związane były z życiem całego narodu polskiego.
Kolejnym argumentem jest zawarte w książce bogactwo opisów przyrody. Prawie w każdej księdze autor opisuje piękno przyrody, oraz wzbogaca je o wspaniałe i idealnie „pasujące” środki artystyczne, z których pomocą możemy sobie dokładnie wyobrazić to konkretne miejsce.
Na koniec dodam, iż „Pan Tadeusz” jest utworem napisanym wierszem, a w każdym wersie posiada trzynaście głosek i jest napisanym piękną literacką polszczyzną.
Podsumowując, „Pana Tadeusza” słusznie uważa się za epopeję narodową i myślę, że każdy polak powinien przynajmniej raz w swoim życiu przeczytać ten utwór, aby dowiedzieć się „Jak było dawniej?”.
