Rzymianie wyobrażali sobie, że tą krainą rządził kiedyś król Numitor, który został wygnany przez jego brata. Jedyną córkę Numitora uczynił kapłanką, co wiązało się z ślubami czystości. Jednak ona urodziła bliźnięta - Romulusa i Remusa. Wściekły brat Numitora kazał żywcem zamurować matkę bliźniąt - a je same wrzucić do rzeki w koszu.
Bogowie sprawili, iż kosz z dziećmi został wyrzucony na brzeg. Tam odnalazła je wilczyca, która wykarmiła chłopców. Wkrótce odnalazł ich pasterz, który zajął się chłopcami.
Gdy Romulus i Remus podrośli, pasterz wyznał im prawdę. Bracia wygnali z tronu brata swojego dziadka, a jego samego przywrócili na tron.
Rodzeństwo postanowiło zbudować własną osadę. Bracia pokłócili się o wytyczanie granic i Romulus w porywie gniewu zabił swojego brata. Na cześć Romulusa miasto nazwano Roma - co znaczy po polsku Rzym.
Archeologia i badania historyczne mówią, iż Rzym powstał w epoce żelaza, jako osada Latynów, położona na szczycie Palatynu. Jego mieszkańcy byli prostymi pasterzami owiec. Z czasem zajęli się rzemiosłem i handlem z sąsiadami. Ludności zaczęło przybywać i zasiedlono Eskwilin i Kapitol. Według tradycji, Rzym założył Romulus 21 kwietnia 753 p.n.e. i został jego pierwszym królem. Od tej daty liczona była historia miasta.
