W sferze kultury hellenizm oznacza ekspansję kultury greckiej poza jej tradycyjny zasięg, a zwłaszcza na obszar kultur wschodnich. W konsekwencji mamy do czynienia z wymieszaniem się kultur, to znaczy greckiej ze wschodnimi i odwrotnie. Intensywność tego procesu była różna i miała odmienne konsekwencje, w zależności od terytorium i okresu. Z wymieszania się obu składników i wzajemnej informacji powstała niezwykle ciekawa kultura, którą określamy hellenizmem. Głównymi jej ośrodkami stały się stolice wielkich monarchii. Wśród nich czołową rolę pełniła Aleksandria w Egipcie. Założył ją Aleksander Wielki w 332r. przed Chr. Stała się szybko największym i najbogatszym miastem ówczesnego świata. Władcy Egiptu z dynastii Lagidów, zwaną też dynastią Ptolemeuszów, postawili sobie za punkt honoru uczynienie ze swej stolicy centrum kultury greckiej. Dzięki ich zaangażowaniu i opiece stworzono świetne warunki działalności twórczej- artystycznej, literackiej i naukowej.
Najciekawszym zjawiskiem religijnym epoki było powstanie kultu panującego, zapoczątkowanego przez Aleksandra Wielkiego. Odczuwalny jest tu silny wpływ religii wschodnich, w których z reguły władca był reprezentantem boga na ziemi, a po śmierci sam stawał się bogiem.
