Pierwsza Księga Machabejska - księga historyczna zaliczana do deuterokanonicznych ksiąg Starego Testamentu przez Kościół katolicki i prawosławny. Wyznawcy judaizmu i Kościoły protestanckie odrzucają jej kanoniczność, zaliczając 1. Księgę Machabejską do utworów apokryficznych, aczkolwiek w porównaniu z innymi apokryfami jest przez te wyznania wysoko ceniona jako źródło historyczne. Na użyteczność 1 Księgi Machabejskiej pod względem historycznym jako pierwszy zwrócił uwagę Józef Flawiusz.
Księga opowiada o powstaniu machabejskim w Palestynie w okresie hellenistycznym za panowania Antiocha IV Epifanesa. Powstanie to wynikło nie tyle z przyczyn politycznych, co religijnych: Epifanes zabronił bowiem Żydom wyznawać ich religię i prześladował tych, którzy według jej zasad żyli. Głównymi bohaterami księgi są trzej bracia: Juda Machabeusz, Jonatan i Szymon. Mowa jest tu również o wydarzeniach związanych z ustanowieniem święta Chanukka.
