Hierarchia stanowi inherentną część ludzkiego jestestwa - urodziliśmy się przypisani do określonych grup (klas) społecznych, jednak żaden porządek nie powinien stawiać wartości materialnych nad idealistyczne. Problem ten dostrzegli dopiero oświeceniowi myśliciele, a dokładniej liberałowie, głoszący, że każdy człowiek ma równe prawa - szczególnie do wolności.
,,Przypowieść o faryzeuszu i celniku" w sposób szczególny ukazuje dwie antynomiczne jednostki zatracone w słowach modlitwy - wydawać by się mogło, że to mężczyzna wyżej postawiony będzie synonimem niewinności i dobra, jednakże rzeczywistość okazała się zupełnie inna; jego modły stanowiły obrazę dla samego Boga. Faryzeusz pogrążony w swoich nieszczerych myślach, obniżał rangę otaczających go ludzi - w tym celnika - uważając się za sprawiedliwego. Można powiedzieć, że wykreował swój nieobiektywny świat, w którym zajmował najwyższy szczebel hierarchii - niemalże ze sfery sacrum. Faryzeuszowi zabrakło samokrytycyzmu, świadomości swoich grzechów i pokory, bez których przestrzeń niebiańska jest niedostępna dla śmiertelnika. Celnik upokarzał się, błagał o przebaczenie i przede wszystkim zwracał się do Wszechmogącego ze szczerymi intencjami, które zawsze zostaną wysłuchane.
Alegoryczne znaczenie przypowieści możemy utożsamić z wcześniej wymienionym liberalizmem - wszyscy są równi. Pycha i obłuda bywają zgubne. Wartości idealistycznie powinny stanowić w naszym życiu istotę nadrzędną, ponieważ: ,,Nie wszystko złoto, co się świeci'.
