Bezpośrednią przyczyną największego militarnego zagrożenia, jakiemu w starożytności musieli stawić czoło Grecy, stały się dyplomatyczne niezręczności Ateńczyków. Obawiając się, że Spartanie spróbują ponownie podjąć w Atenach interwencję na rzecz frakcji oligarchicznej występującej przeciw reformom Klejstenesa, Ateńczycy wysłali w roku 507 p.n.e. posłów z misją zawarcia obronnego sojuszu z królem Persji, Dariuszem I. Monarchia perska była w owym czasie najbogatszym, największym i najpotężniejszym militarnie państwem starożytnego świata. Ateńscy posłowie spotkali się z przedstawicielem perskiego władcy w Sardes, stolicy perskiej satrapii i zarazem najważniejszym ośrodku administracyjnym zachodniej Anatolii. Kiedy przedstawiciel króla wysłuchał ich prośby o sojusz mający wspomóc Ateńczyków w konflikcie ze Spartanami, zapytał ich, "co są za jedni i z jakiej ziemi przychodzą szukać przymierza z Persami".1) z perspektywy perskiej ateńska polis była tak mało znacząca, że przedstawiciel króla nigdy o niej nie słyszał. A jednak w ciągu życia następnych dwóch pokoleń ta właśnie polis stanie na czele tego, co historycy nazywają dziś ateńskim imperium. Przekształcenie się Aten z małego, niewiele znaczącego państewka w potęgę o międzynarodowym znaczeniu nastąpiło gwałtownie i bardzo szybko; przypadło na czasy wojen wyznaczających początek okresu klasycznego, którym to mianem określa się dziś epokę greckich dziejów rozpoczynającą się około roku 500 p.n.e. i trwającą do śmierci Aleksandra Wielkiego w 323 roku p.n.e.
Ów pierwszy kontakt dyplomatyczny pomiędzy Atenami a Persją ukazuje źródła konfliktu, który miał wywrzeć decydujący wpływ na militarną i polityczną historię świata greckiego w V wieku p.n.e. Przede wszystkim dwie główne potęgi istniejące na ziemiach greckich, Sparta i Ateny, zaczęły odnosić się do siebie z podejrzliwością. Na przełomie 508 i 507 roku p.n.e. spartański król Kleomenes przybył wraz z armią do Attyki, aby interweniować na rzecz Isagorasa w jego walce o władzę z Klejstenesem. Wyprawa skończyła się upokarzającą porażką, a siły interwencyjne wygnane przez mieszkańców Aten musiały wycofać się z Attyki. Od tego momentu Sparta uważała Ateny za swojego wroga; Ateńczycy odwzajemniali to uczucie od czasu, gdy armia spartańska wygnała około siedmiuset ateńskich rodzin z ich domostw. Tak przedstawiała się sytuacja na lądzie greckim, kiedy królestwo perskie rozpoczęło w Anatolii gwałtowną ekspansję w kierunku zachodnim, co doprowadziło do narzucenia zwierzchności greckim poleis leżącym na wybrzeżu egejskim. Grecy z kontynentu mieli więc powody, aby obawiać się przyszłych perskich zamiarów wobec ich ziem. W tamtym czasie Persowie i Grecy z kontynentu nie wiedzieli o sobie nazbyt wiele i ta obopólna niewiedza doprowadziła do fatalnych w skutkach nieporozumień.
mam nadzieję, że pomogłam
