Nikt nie mógł być więziony bez prawomocnego wyroku odpowiedniego sądu, a ewentualne zarzuty powinny byc postawione aresztowanemu w ciągu doby. Po uwięzieniu sąd powinien sprawować dozór nad wykonywaniem kary. Skazany więziony powinien być w hrabstwie gdzie go osądzono. Ustawa przewidywała kary dyscyplinarne dla strażników, dozorców więźniów etc. za zaniedbania związane np z niedostarczeniem uwięzionego przed sąd. Wyznaczony był konkretny termin dostarczenia przed oblicze sądu. Każde pismo (writ of) habeas corpus opatrzone musiało być pieczęcią królewską.
Habeas corpus to cytat z pisma wydawanego przez sędziego. Wbrew pozorom, nie znaczy masz ciało (postawić przed sądem), ale (nakazujemy ci) żebyś miał (ze sobą) ciało. Ustawa ta obowiązuje do dziś jako jeden ze składowych elementów nieformalnej, materialnej, niepisanej konstytucji angielskiej. Instytucja habeas corpus występuje zaś również w innych jurysdykcjach common law.
W Polsce zatwierdzono podobny dokument już w 1433 r., ale tylko względem szlachty. Nazywał sie o Neminem captivabimus nisi iure victum i zapewniał szlachcie nietykalność osoby i majątku bez wyroku sądowego.
