Odpowiedź :
1. NOWOCZESNA I DOSTĘPNA EDUKACJA
Zmieniający się świat stawia coraz wyższe wymagania. Brak wykształcenia i umiejętności jest źródłem niepowodzeń w poszukiwaniu pracy, prowadzeniu przedsiębiorstwa i pełnym uczestnictwie w życiu społecznym. Jednocześnie rosną społeczne i ekonomiczne bariery w dostępie do edukacji. Dzieciom i młodzieży z niezamożnych rodzin, ze wsi i z małych miasteczek odbiera się w ten sposób szansę na lepsze życie. Państwo musi zapewnić każdemu możliwość skorzystania z rozwoju gospodarczego i otwarcia Polski na świat. Niezbędne jest wyrównywanie szans życiowych, szczególnie poprzez poprawę dostępu do edukacji i dóbr kultury. Aby system edukacji zapewniał nowoczesne wykształcenie, a wszyscy mieli równe szanse zdobywania wiedzy i umiejętności należy: kontynuować rozpoczęta reformę oświaty tak, aby młodzi ludzie kończyli szkołę z wiedzą niezbędną do funkcjonowania w nowoczesnym świecie, w tym ze znajomością, co najmniej jednego obcego języka, zasad funkcjonowania przedsiębiorstw i z umiejętnością korzystania z Internetu, dostosować do gospodarki rynkowej i potrzeb lokalnego rynku pracy system szkolnictwa zawodowego, tak, aby przestał być jedną z przyczyn wzrostu bezrobocia, jak najszybciej wprowadzić system obiektywnych egzaminów zewnętrznych - w szczególności nowej matury - co umożliwi porównywanie poziomu nauczania i poprawianie poziomu edukacji w słabszych szkołach, zapewnić dzieciom wiejskim dostęp Do dodatkowych lekcji języków obcych i Internetu, rozwijać system stypendiów oraz pożyczek studenckich, zwiększać dostępność do studiów, zwiększać prestiż zawodu nauczyciela - w szczególności poprzez promowanie zawodowego i materialnego awansu nauczycieli o wysokich kwalifikacjach, zwiększać dostępność szkół integracyjnych, w których dzieci niepełnosprawne uczą się razem z pełnosprawnymi, wspierać finansowo specjalne programy szkoleniowe dla osób dorosłych o niskim wykształceniu, zwiększać realne nakłady na badania naukowe oraz stworzyć praktyczne zachęty przedsiębiorstwom do finansowania badań i wdrażania nowoczesnych technologii.
2. REFORMA POLICJI.
Mimo spektakularnych sukcesów odniesionych w ostatnim czasie przez Biuro do walki z
Przestępczością Zorganizowaną, policja jako całość nadal działa źle. Dlatego konieczne są zasadnicze zmiany, takie jak: reorganizacja Komendy Głównej; reorganizacja nadzoru ministra spraw wewnętrznych i wojewodów nad policją; zniesienie systemu konkursowej obsady stanowisk, uzależniającego nominacje w policji od miejscowych układów; powołanie gwardii narodowej, elitarnej jednostki o uprawnieniach policyjnych, analogicznej do żandarmerii w niektórych krajach zachodnich. Szczególne znaczenie ma daleko idąca reforma służb specjalnych, zmierzająca do usprawnienia ich pracy, a jednocześnie poddania ich skutecznej demokratycznej kontroli, której obecnie w znacznym stopniu się one wymknęły. W tym celu musi być uchwalona ustawa o bezpieczeństwie narodowym, określająca zadania i obowiązki oraz zakres działania służb, szczególnie w sferze bezpieczeństwa energetycznego i telekomunikacji, w zwalczaniu ustawowo określonych zagrożeń tego bezpieczeństwa. Należy też ustawowo zakazać służbom specjalnym ingerowania w sferę polityki i mediów poza ściśle określonymi przypadkami i wyłącznie za zgodą prokuratora generalnego.
3. SĄDOWNICTWO.
Osobne zagadnienie, to zmiany w wymiarze sprawiedliwości, przede wszystkim sądownictwie. System oparty na samorządzie sędziowskim całkowicie zawiódł. Przyniósł głęboką zapaść sądownictwa, spadek dyscypliny pracy i etyki spowodowane poczuciem bezkarności, wynikającym z solidarności grupowej. Dlatego prezesi sądów i wydziałów powinni być mianowani przez ministra sprawiedliwości, a Rada Sądownictwa miałaby jedynie prawo weta. W takim wypadku minister podejmowałby ostateczną decyzję w porozumieniu z pierwszym prezesem Sądu Najwyższego. Prokuratura natomiast powinna otrzymać prawo dostępu do materiałów operacyjnych policji i innych służb zwalczających przestępczość, tak, aby nie zdarzało się - jak obecnie - że organy wymiaru sprawiedliwości latami nic nie wiedzą o przestępczej działalności pewnych osób, mimo że policja ma w tej sprawie daleko idące rozeznanie. Wszystko to ma służyć zdecydowanej walce z przestępczością i ograniczeniu jej, ale trzeba podjąć specyficzne działania w ramach kompleksowego planu zwalczania przestępczości. Zaliczamy do niego: przeprowadzenie zasadniczej nowelizacji kodeksu karnego, tak, aby zmieniły się zarówno ogólne założenia dotyczące kar, jak i wzrosły zagrożenia za poszczególne przestępstwa. Przywrócona musi też być kara konfiskaty mienia; nowelizację kodeksu postępowania karnego i kodeksu karnego, w celu ułatwienia i przyspieszenia karania przestępców i zasadniczego zaostrzenia warunków odbywania kary (zwolnienia przedterminowe możliwe dopiero po odbyciu 2/3 kary, ograniczenie przepustek i przerw w odbywaniu kary itd.); wprowadzenie na okres przejściowy, nie krótszy niż 5 lat, ustawy o trybie specjalnym, umożliwiającej szybkie i surowe karanie szczególnie niebezpiecznych przestępców oraz przywracającej karę śmierci za morderstwa kwalifikowane. Tylko taka ustawa może skutecznie i szybko zlikwidować obecny stan, w którym obywatele czują się nieustannie zagrożeni przestępczością indywidualną i zorganizowaną, a przestępcy mają poczucie coraz większej bezkarności; uchwalenie ustawy o ochronie spokoju obywateli, wprowadzającej dotkliwe i niezwłocznie egzekwowanie kary za aspołeczne zachowania, traktowane dotąd bardzo pobłażliwie, a stwarzające wielkie dolegliwości dla zwykłych obywateli, jak naruszanie spokoju i porządku publicznego, ciszy nocnej, obyczajności itp.; lustrowanie przez urzędy skarbowe, policję - a po jego powołaniu - także urząd antykorupcyjny osób posiadających majątek bądź prowadzących tryb życia świadczący o dużych dochodach, aby ustalić, czy ich majątek nie powstał w wyniku działalności przestępczej. Kładziemy szczególny nacisk na uzdrowienie Państwa i zapewnienie obywatelom bezpiecznego życia w państwie prawa, gdyż są to sprawy szczególnie ważne dla należytego funkcjonowania całego życia społecznego, wpływające bezpośrednio, i to w wysokim stopniu, także na gospodarkę. Nie zapominamy też o konieczności programu naprawczego w innych dziedzinach, żywotnych dla należytego funkcjonowania kraju i jego rozwoju, a także zapewnienia jego obywatelom godziwego i spokojnego życia.
4. GOSPODARKA.
Pilnej naprawy wymaga gospodarka, która po latach wzrostu produktu krajowego brutto, przesłaniającego wszystkie jej słabości strukturalne i niepokojące zjawiska, jest dziś zagrożona stagnacją, a nawet regresem. Oprócz wspomnianej już konieczności walki z patologiami, takimi jak uleganie grupom nacisku, niejasne transakcje prywatyzacyjne, przepływ kapitałów publicznych do firm prywatnych, napływ kapitałów spekulacyjnych - często nieznanego pochodzenia - z zagranicy i ich nadmierny wpływ na polską gospodarkę, najpilniejsze działania, jakie należy podjąć, to między innymi: stworzenie silnego ośrodka kierowniczego Państwa, zdolnego do skutecznych działań w sferze gospodarczej. W tym celu niezbędne są zmiany konstytucyjne, jak na przykład zmiana praktycznie niczym nie skrępowanej autonomii Banku Narodowego i Rady Polityki Pieniężnej w kreowaniu polityki monetarnej Państwa oraz zniesienie systemu przywilejów dla banków; realny nadzór nad własnością państwową, co wiąże się z powołaniem prokuratorii kontrolującej stan majątku państwowego oraz jego prywatyzację; obniżenie stóp procentowych i kosztów inwestycyjnych, tak, aby opłacało się inwestować w działalność gospodarczą, a nie - jak dziś - spekulować bądź po prostu trzymać pieniądze w banku; obniżenie podatków od osób prawnych, w celu zachęcenia do inwestowania, a w nieco dalszej perspektywie - kiedy tylko poprawi się sytuacja budżetu Państwa - od Osób fizycznych. Bierna polityka Państwa odbija się szczególnie boleśnie na dziedzinach stanowiących fundament bezpieczeństwa socjalnego obywateli i rodzin. Jest to sprawa niezwykle ważna, gdyż w grę wchodzi przyszłość naszego Narodu, jego liczebność i stan zdrowotny. Polska może i powinna odwrócić obecną tendencję zmierzającą do stagnacji, a nawet spadku liczby Polaków. Ale można to osiągnąć tylko przez zapewnienie godziwych warunków życia i szans życiowych każdej polskiej rodzinie. Dotyczy to przede wszystkim czterech spraw: pracy, mieszkań, oświaty i opieki zdrowotnej. W sprawie zapewnienia Polakom pracy i dachu nad głową nie zrobiono do tej pory właściwie nic, w dziedzinie oświaty o skuteczności reformy będziemy się mogli dopiero przekonać, reforma służby zdrowia okazała się słabo przygotowana, kosztowna i - jak na razie - budzi znacznie więcej zastrzeżeń samych zainteresowanych i pacjentów niż opinii pozytywnych. Już dziś widać, że drogi i niewydolny system kas chorych, krytykowany za to samo nawet w swej ojczyźnie - Niemczech, musi być zmieniony. Należy wrócić do finansowania budżetowego, przy zachowaniu systemu kontraktów z zakładami opieki zdrowotnej, ustalając jednak sieć szpitali publicznych w skali kraju, które miałyby zagwarantowane wieloletnie finansowanie na poziomie usług podstawowych.
Zmieniający się świat stawia coraz wyższe wymagania. Brak wykształcenia i umiejętności jest źródłem niepowodzeń w poszukiwaniu pracy, prowadzeniu przedsiębiorstwa i pełnym uczestnictwie w życiu społecznym. Jednocześnie rosną społeczne i ekonomiczne bariery w dostępie do edukacji. Dzieciom i młodzieży z niezamożnych rodzin, ze wsi i z małych miasteczek odbiera się w ten sposób szansę na lepsze życie. Państwo musi zapewnić każdemu możliwość skorzystania z rozwoju gospodarczego i otwarcia Polski na świat. Niezbędne jest wyrównywanie szans życiowych, szczególnie poprzez poprawę dostępu do edukacji i dóbr kultury. Aby system edukacji zapewniał nowoczesne wykształcenie, a wszyscy mieli równe szanse zdobywania wiedzy i umiejętności należy: kontynuować rozpoczęta reformę oświaty tak, aby młodzi ludzie kończyli szkołę z wiedzą niezbędną do funkcjonowania w nowoczesnym świecie, w tym ze znajomością, co najmniej jednego obcego języka, zasad funkcjonowania przedsiębiorstw i z umiejętnością korzystania z Internetu, dostosować do gospodarki rynkowej i potrzeb lokalnego rynku pracy system szkolnictwa zawodowego, tak, aby przestał być jedną z przyczyn wzrostu bezrobocia, jak najszybciej wprowadzić system obiektywnych egzaminów zewnętrznych - w szczególności nowej matury - co umożliwi porównywanie poziomu nauczania i poprawianie poziomu edukacji w słabszych szkołach, zapewnić dzieciom wiejskim dostęp Do dodatkowych lekcji języków obcych i Internetu, rozwijać system stypendiów oraz pożyczek studenckich, zwiększać dostępność do studiów, zwiększać prestiż zawodu nauczyciela - w szczególności poprzez promowanie zawodowego i materialnego awansu nauczycieli o wysokich kwalifikacjach, zwiększać dostępność szkół integracyjnych, w których dzieci niepełnosprawne uczą się razem z pełnosprawnymi, wspierać finansowo specjalne programy szkoleniowe dla osób dorosłych o niskim wykształceniu, zwiększać realne nakłady na badania naukowe oraz stworzyć praktyczne zachęty przedsiębiorstwom do finansowania badań i wdrażania nowoczesnych technologii.
2. REFORMA POLICJI.
Mimo spektakularnych sukcesów odniesionych w ostatnim czasie przez Biuro do walki z
Przestępczością Zorganizowaną, policja jako całość nadal działa źle. Dlatego konieczne są zasadnicze zmiany, takie jak: reorganizacja Komendy Głównej; reorganizacja nadzoru ministra spraw wewnętrznych i wojewodów nad policją; zniesienie systemu konkursowej obsady stanowisk, uzależniającego nominacje w policji od miejscowych układów; powołanie gwardii narodowej, elitarnej jednostki o uprawnieniach policyjnych, analogicznej do żandarmerii w niektórych krajach zachodnich. Szczególne znaczenie ma daleko idąca reforma służb specjalnych, zmierzająca do usprawnienia ich pracy, a jednocześnie poddania ich skutecznej demokratycznej kontroli, której obecnie w znacznym stopniu się one wymknęły. W tym celu musi być uchwalona ustawa o bezpieczeństwie narodowym, określająca zadania i obowiązki oraz zakres działania służb, szczególnie w sferze bezpieczeństwa energetycznego i telekomunikacji, w zwalczaniu ustawowo określonych zagrożeń tego bezpieczeństwa. Należy też ustawowo zakazać służbom specjalnym ingerowania w sferę polityki i mediów poza ściśle określonymi przypadkami i wyłącznie za zgodą prokuratora generalnego.
3. SĄDOWNICTWO.
Osobne zagadnienie, to zmiany w wymiarze sprawiedliwości, przede wszystkim sądownictwie. System oparty na samorządzie sędziowskim całkowicie zawiódł. Przyniósł głęboką zapaść sądownictwa, spadek dyscypliny pracy i etyki spowodowane poczuciem bezkarności, wynikającym z solidarności grupowej. Dlatego prezesi sądów i wydziałów powinni być mianowani przez ministra sprawiedliwości, a Rada Sądownictwa miałaby jedynie prawo weta. W takim wypadku minister podejmowałby ostateczną decyzję w porozumieniu z pierwszym prezesem Sądu Najwyższego. Prokuratura natomiast powinna otrzymać prawo dostępu do materiałów operacyjnych policji i innych służb zwalczających przestępczość, tak, aby nie zdarzało się - jak obecnie - że organy wymiaru sprawiedliwości latami nic nie wiedzą o przestępczej działalności pewnych osób, mimo że policja ma w tej sprawie daleko idące rozeznanie. Wszystko to ma służyć zdecydowanej walce z przestępczością i ograniczeniu jej, ale trzeba podjąć specyficzne działania w ramach kompleksowego planu zwalczania przestępczości. Zaliczamy do niego: przeprowadzenie zasadniczej nowelizacji kodeksu karnego, tak, aby zmieniły się zarówno ogólne założenia dotyczące kar, jak i wzrosły zagrożenia za poszczególne przestępstwa. Przywrócona musi też być kara konfiskaty mienia; nowelizację kodeksu postępowania karnego i kodeksu karnego, w celu ułatwienia i przyspieszenia karania przestępców i zasadniczego zaostrzenia warunków odbywania kary (zwolnienia przedterminowe możliwe dopiero po odbyciu 2/3 kary, ograniczenie przepustek i przerw w odbywaniu kary itd.); wprowadzenie na okres przejściowy, nie krótszy niż 5 lat, ustawy o trybie specjalnym, umożliwiającej szybkie i surowe karanie szczególnie niebezpiecznych przestępców oraz przywracającej karę śmierci za morderstwa kwalifikowane. Tylko taka ustawa może skutecznie i szybko zlikwidować obecny stan, w którym obywatele czują się nieustannie zagrożeni przestępczością indywidualną i zorganizowaną, a przestępcy mają poczucie coraz większej bezkarności; uchwalenie ustawy o ochronie spokoju obywateli, wprowadzającej dotkliwe i niezwłocznie egzekwowanie kary za aspołeczne zachowania, traktowane dotąd bardzo pobłażliwie, a stwarzające wielkie dolegliwości dla zwykłych obywateli, jak naruszanie spokoju i porządku publicznego, ciszy nocnej, obyczajności itp.; lustrowanie przez urzędy skarbowe, policję - a po jego powołaniu - także urząd antykorupcyjny osób posiadających majątek bądź prowadzących tryb życia świadczący o dużych dochodach, aby ustalić, czy ich majątek nie powstał w wyniku działalności przestępczej. Kładziemy szczególny nacisk na uzdrowienie Państwa i zapewnienie obywatelom bezpiecznego życia w państwie prawa, gdyż są to sprawy szczególnie ważne dla należytego funkcjonowania całego życia społecznego, wpływające bezpośrednio, i to w wysokim stopniu, także na gospodarkę. Nie zapominamy też o konieczności programu naprawczego w innych dziedzinach, żywotnych dla należytego funkcjonowania kraju i jego rozwoju, a także zapewnienia jego obywatelom godziwego i spokojnego życia.
4. GOSPODARKA.
Pilnej naprawy wymaga gospodarka, która po latach wzrostu produktu krajowego brutto, przesłaniającego wszystkie jej słabości strukturalne i niepokojące zjawiska, jest dziś zagrożona stagnacją, a nawet regresem. Oprócz wspomnianej już konieczności walki z patologiami, takimi jak uleganie grupom nacisku, niejasne transakcje prywatyzacyjne, przepływ kapitałów publicznych do firm prywatnych, napływ kapitałów spekulacyjnych - często nieznanego pochodzenia - z zagranicy i ich nadmierny wpływ na polską gospodarkę, najpilniejsze działania, jakie należy podjąć, to między innymi: stworzenie silnego ośrodka kierowniczego Państwa, zdolnego do skutecznych działań w sferze gospodarczej. W tym celu niezbędne są zmiany konstytucyjne, jak na przykład zmiana praktycznie niczym nie skrępowanej autonomii Banku Narodowego i Rady Polityki Pieniężnej w kreowaniu polityki monetarnej Państwa oraz zniesienie systemu przywilejów dla banków; realny nadzór nad własnością państwową, co wiąże się z powołaniem prokuratorii kontrolującej stan majątku państwowego oraz jego prywatyzację; obniżenie stóp procentowych i kosztów inwestycyjnych, tak, aby opłacało się inwestować w działalność gospodarczą, a nie - jak dziś - spekulować bądź po prostu trzymać pieniądze w banku; obniżenie podatków od osób prawnych, w celu zachęcenia do inwestowania, a w nieco dalszej perspektywie - kiedy tylko poprawi się sytuacja budżetu Państwa - od Osób fizycznych. Bierna polityka Państwa odbija się szczególnie boleśnie na dziedzinach stanowiących fundament bezpieczeństwa socjalnego obywateli i rodzin. Jest to sprawa niezwykle ważna, gdyż w grę wchodzi przyszłość naszego Narodu, jego liczebność i stan zdrowotny. Polska może i powinna odwrócić obecną tendencję zmierzającą do stagnacji, a nawet spadku liczby Polaków. Ale można to osiągnąć tylko przez zapewnienie godziwych warunków życia i szans życiowych każdej polskiej rodzinie. Dotyczy to przede wszystkim czterech spraw: pracy, mieszkań, oświaty i opieki zdrowotnej. W sprawie zapewnienia Polakom pracy i dachu nad głową nie zrobiono do tej pory właściwie nic, w dziedzinie oświaty o skuteczności reformy będziemy się mogli dopiero przekonać, reforma służby zdrowia okazała się słabo przygotowana, kosztowna i - jak na razie - budzi znacznie więcej zastrzeżeń samych zainteresowanych i pacjentów niż opinii pozytywnych. Już dziś widać, że drogi i niewydolny system kas chorych, krytykowany za to samo nawet w swej ojczyźnie - Niemczech, musi być zmieniony. Należy wrócić do finansowania budżetowego, przy zachowaniu systemu kontraktów z zakładami opieki zdrowotnej, ustalając jednak sieć szpitali publicznych w skali kraju, które miałyby zagwarantowane wieloletnie finansowanie na poziomie usług podstawowych.
1. NOWOCZESNA I DOSTĘPNA EDUKACJA
Zmieniający się świat stawia coraz wyższe wymagania. Brak wykształcenia i umiejętności jest źródłem niepowodzeń w poszukiwaniu pracy, prowadzeniu przedsiębiorstwa i pełnym uczestnictwie w życiu społecznym. Jednocześnie rosną społeczne i ekonomiczne bariery w dostępie do edukacji. Dzieciom i młodzieży z niezamożnych rodzin, ze wsi i z małych miasteczek odbiera się w ten sposób szansę na lepsze życie. Państwo musi zapewnić każdemu możliwość skorzystania z rozwoju gospodarczego i otwarcia Polski na świat. Niezbędne jest wyrównywanie szans życiowych, szczególnie poprzez poprawę dostępu do edukacji i dóbr kultury. Aby system edukacji zapewniał nowoczesne wykształcenie, a wszyscy mieli równe szanse zdobywania wiedzy i umiejętności należy: kontynuować rozpoczęta reformę oświaty tak, aby młodzi ludzie kończyli szkołę z wiedzą niezbędną do funkcjonowania w nowoczesnym świecie, w tym ze znajomością, co najmniej jednego obcego języka, zasad funkcjonowania przedsiębiorstw i z umiejętnością korzystania z Internetu, dostosować do gospodarki rynkowej i potrzeb lokalnego rynku pracy system szkolnictwa zawodowego, tak, aby przestał być jedną z przyczyn wzrostu bezrobocia, jak najszybciej wprowadzić system obiektywnych egzaminów zewnętrznych - w szczególności nowej matury - co umożliwi porównywanie poziomu nauczania i poprawianie poziomu edukacji w słabszych szkołach, zapewnić dzieciom wiejskim dostęp Do dodatkowych lekcji języków obcych i Internetu, rozwijać system stypendiów oraz pożyczek studenckich, zwiększać dostępność do studiów, zwiększać prestiż zawodu nauczyciela - w szczególności poprzez promowanie zawodowego i materialnego awansu nauczycieli o wysokich kwalifikacjach, zwiększać dostępność szkół integracyjnych, w których dzieci niepełnosprawne uczą się razem z pełnosprawnymi, wspierać finansowo specjalne programy szkoleniowe dla osób dorosłych o niskim wykształceniu, zwiększać realne nakłady na badania naukowe oraz stworzyć praktyczne zachęty przedsiębiorstwom do finansowania badań i wdrażania nowoczesnych technologii.
2. REFORMA POLICJI.
Mimo spektakularnych sukcesów odniesionych w ostatnim czasie przez Biuro do walki z
Przestępczością Zorganizowaną, policja jako całość nadal działa źle. Dlatego konieczne są zasadnicze zmiany, takie jak: reorganizacja Komendy Głównej; reorganizacja nadzoru ministra spraw wewnętrznych i wojewodów nad policją; zniesienie systemu konkursowej obsady stanowisk, uzależniającego nominacje w policji od miejscowych układów; powołanie gwardii narodowej, elitarnej jednostki o uprawnieniach policyjnych, analogicznej do żandarmerii w niektórych krajach zachodnich. Szczególne znaczenie ma daleko idąca reforma służb specjalnych, zmierzająca do usprawnienia ich pracy, a jednocześnie poddania ich skutecznej demokratycznej kontroli, której obecnie w znacznym stopniu się one wymknęły. W tym celu musi być uchwalona ustawa o bezpieczeństwie narodowym, określająca zadania i obowiązki oraz zakres działania służb, szczególnie w sferze bezpieczeństwa energetycznego i telekomunikacji, w zwalczaniu ustawowo określonych zagrożeń tego bezpieczeństwa. Należy też ustawowo zakazać służbom specjalnym ingerowania w sferę polityki i mediów poza ściśle określonymi przypadkami i wyłącznie za zgodą prokuratora generalnego.
3. SĄDOWNICTWO.
Osobne zagadnienie, to zmiany w wymiarze sprawiedliwości, przede wszystkim sądownictwie. System oparty na samorządzie sędziowskim całkowicie zawiódł. Przyniósł głęboką zapaść sądownictwa, spadek dyscypliny pracy i etyki spowodowane poczuciem bezkarności, wynikającym z solidarności grupowej. Dlatego prezesi sądów i wydziałów powinni być mianowani przez ministra sprawiedliwości, a Rada Sądownictwa miałaby jedynie prawo weta. W takim wypadku minister podejmowałby ostateczną decyzję w porozumieniu z pierwszym prezesem Sądu Najwyższego. Prokuratura natomiast powinna otrzymać prawo dostępu do materiałów operacyjnych policji i innych służb zwalczających przestępczość, tak, aby nie zdarzało się - jak obecnie - że organy wymiaru sprawiedliwości latami nic nie wiedzą o przestępczej działalności pewnych osób, mimo że policja ma w tej sprawie daleko idące rozeznanie. Wszystko to ma służyć zdecydowanej walce z przestępczością i ograniczeniu jej, ale trzeba podjąć specyficzne działania w ramach kompleksowego planu zwalczania przestępczości. Zaliczamy do niego: przeprowadzenie zasadniczej nowelizacji kodeksu karnego, tak, aby zmieniły się zarówno ogólne założenia dotyczące kar, jak i wzrosły zagrożenia za poszczególne przestępstwa. Przywrócona musi też być kara konfiskaty mienia; nowelizację kodeksu postępowania karnego i kodeksu karnego, w celu ułatwienia i przyspieszenia karania przestępców i zasadniczego zaostrzenia warunków odbywania kary (zwolnienia przedterminowe możliwe dopiero po odbyciu 2/3 kary, ograniczenie przepustek i przerw w odbywaniu kary itd.); wprowadzenie na okres przejściowy, nie krótszy niż 5 lat, ustawy o trybie specjalnym, umożliwiającej szybkie i surowe karanie szczególnie niebezpiecznych przestępców oraz przywracającej karę śmierci za morderstwa kwalifikowane. Tylko taka ustawa może skutecznie i szybko zlikwidować obecny stan, w którym obywatele czują się nieustannie zagrożeni przestępczością indywidualną i zorganizowaną, a przestępcy mają poczucie coraz większej bezkarności; uchwalenie ustawy o ochronie spokoju obywateli, wprowadzającej dotkliwe i niezwłocznie egzekwowanie kary za aspołeczne zachowania, traktowane dotąd bardzo pobłażliwie, a stwarzające wielkie dolegliwości dla zwykłych obywateli, jak naruszanie spokoju i porządku publicznego, ciszy nocnej, obyczajności itp.; lustrowanie przez urzędy skarbowe, policję - a po jego powołaniu - także urząd antykorupcyjny osób posiadających majątek bądź prowadzących tryb życia świadczący o dużych dochodach, aby ustalić, czy ich majątek nie powstał w wyniku działalności przestępczej. Kładziemy szczególny nacisk na uzdrowienie Państwa i zapewnienie obywatelom bezpiecznego życia w państwie prawa, gdyż są to sprawy szczególnie ważne dla należytego funkcjonowania całego życia społecznego, wpływające bezpośrednio, i to w wysokim stopniu, także na gospodarkę. Nie zapominamy też o konieczności programu naprawczego w innych dziedzinach, żywotnych dla należytego funkcjonowania kraju i jego rozwoju, a także zapewnienia jego obywatelom godziwego i spokojnego życia.
4. GOSPODARKA.
Pilnej naprawy wymaga gospodarka, która po latach wzrostu produktu krajowego brutto, przesłaniającego wszystkie jej słabości strukturalne i niepokojące zjawiska, jest dziś zagrożona stagnacją, a nawet regresem. Oprócz wspomnianej już konieczności walki z patologiami, takimi jak uleganie grupom nacisku, niejasne transakcje prywatyzacyjne, przepływ kapitałów publicznych do firm prywatnych, napływ kapitałów spekulacyjnych - często nieznanego pochodzenia - z zagranicy i ich nadmierny wpływ na polską gospodarkę, najpilniejsze działania, jakie należy podjąć, to między innymi: stworzenie silnego ośrodka kierowniczego Państwa, zdolnego do skutecznych działań w sferze gospodarczej. W tym celu niezbędne są zmiany konstytucyjne, jak na przykład zmiana praktycznie niczym nie skrępowanej autonomii Banku Narodowego i Rady Polityki Pieniężnej w kreowaniu polityki monetarnej Państwa oraz zniesienie systemu przywilejów dla banków; realny nadzór nad własnością państwową, co wiąże się z powołaniem prokuratorii kontrolującej stan majątku państwowego oraz jego prywatyzację; obniżenie stóp procentowych i kosztów inwestycyjnych, tak, aby opłacało się inwestować w działalność gospodarczą, a nie - jak dziś - spekulować bądź po prostu trzymać pieniądze w banku; obniżenie podatków od osób prawnych, w celu zachęcenia do inwestowania, a w nieco dalszej perspektywie - kiedy tylko poprawi się sytuacja budżetu Państwa - od Osób fizycznych. Bierna polityka Państwa odbija się szczególnie boleśnie na dziedzinach stanowiących fundament bezpieczeństwa socjalnego obywateli i rodzin. Jest to sprawa niezwykle ważna, gdyż w grę wchodzi przyszłość naszego Narodu, jego liczebność i stan zdrowotny. Polska może i powinna odwrócić obecną tendencję zmierzającą do stagnacji, a nawet spadku liczby Polaków. Ale można to osiągnąć tylko przez zapewnienie godziwych warunków życia i szans życiowych każdej polskiej rodzinie. Dotyczy to przede wszystkim czterech spraw: pracy, mieszkań, oświaty i opieki zdrowotnej. W sprawie zapewnienia Polakom pracy i dachu nad głową nie zrobiono do tej pory właściwie nic, w dziedzinie oświaty o skuteczności reformy będziemy się mogli dopiero przekonać, reforma służby zdrowia okazała się słabo przygotowana, kosztowna i - jak na razie - budzi znacznie więcej zastrzeżeń samych zainteresowanych i pacjentów niż opinii pozytywnych. Już dziś widać, że drogi i niewydolny system kas chorych, krytykowany za to samo nawet w swej ojczyźnie - Niemczech, musi być zmieniony. Należy wrócić do finansowania budżetowego, przy zachowaniu systemu kontraktów z zakładami opieki zdrowotnej, ustalając jednak sieć szpitali publicznych w skali kraju, które miałyby zagwarantowane wieloletnie finansowanie na poziomie usług podstawowych.
wydaje mi się że to to...... bo brałąm sama ze swoich temató ia tak facetka nam podała
Zmieniający się świat stawia coraz wyższe wymagania. Brak wykształcenia i umiejętności jest źródłem niepowodzeń w poszukiwaniu pracy, prowadzeniu przedsiębiorstwa i pełnym uczestnictwie w życiu społecznym. Jednocześnie rosną społeczne i ekonomiczne bariery w dostępie do edukacji. Dzieciom i młodzieży z niezamożnych rodzin, ze wsi i z małych miasteczek odbiera się w ten sposób szansę na lepsze życie. Państwo musi zapewnić każdemu możliwość skorzystania z rozwoju gospodarczego i otwarcia Polski na świat. Niezbędne jest wyrównywanie szans życiowych, szczególnie poprzez poprawę dostępu do edukacji i dóbr kultury. Aby system edukacji zapewniał nowoczesne wykształcenie, a wszyscy mieli równe szanse zdobywania wiedzy i umiejętności należy: kontynuować rozpoczęta reformę oświaty tak, aby młodzi ludzie kończyli szkołę z wiedzą niezbędną do funkcjonowania w nowoczesnym świecie, w tym ze znajomością, co najmniej jednego obcego języka, zasad funkcjonowania przedsiębiorstw i z umiejętnością korzystania z Internetu, dostosować do gospodarki rynkowej i potrzeb lokalnego rynku pracy system szkolnictwa zawodowego, tak, aby przestał być jedną z przyczyn wzrostu bezrobocia, jak najszybciej wprowadzić system obiektywnych egzaminów zewnętrznych - w szczególności nowej matury - co umożliwi porównywanie poziomu nauczania i poprawianie poziomu edukacji w słabszych szkołach, zapewnić dzieciom wiejskim dostęp Do dodatkowych lekcji języków obcych i Internetu, rozwijać system stypendiów oraz pożyczek studenckich, zwiększać dostępność do studiów, zwiększać prestiż zawodu nauczyciela - w szczególności poprzez promowanie zawodowego i materialnego awansu nauczycieli o wysokich kwalifikacjach, zwiększać dostępność szkół integracyjnych, w których dzieci niepełnosprawne uczą się razem z pełnosprawnymi, wspierać finansowo specjalne programy szkoleniowe dla osób dorosłych o niskim wykształceniu, zwiększać realne nakłady na badania naukowe oraz stworzyć praktyczne zachęty przedsiębiorstwom do finansowania badań i wdrażania nowoczesnych technologii.
2. REFORMA POLICJI.
Mimo spektakularnych sukcesów odniesionych w ostatnim czasie przez Biuro do walki z
Przestępczością Zorganizowaną, policja jako całość nadal działa źle. Dlatego konieczne są zasadnicze zmiany, takie jak: reorganizacja Komendy Głównej; reorganizacja nadzoru ministra spraw wewnętrznych i wojewodów nad policją; zniesienie systemu konkursowej obsady stanowisk, uzależniającego nominacje w policji od miejscowych układów; powołanie gwardii narodowej, elitarnej jednostki o uprawnieniach policyjnych, analogicznej do żandarmerii w niektórych krajach zachodnich. Szczególne znaczenie ma daleko idąca reforma służb specjalnych, zmierzająca do usprawnienia ich pracy, a jednocześnie poddania ich skutecznej demokratycznej kontroli, której obecnie w znacznym stopniu się one wymknęły. W tym celu musi być uchwalona ustawa o bezpieczeństwie narodowym, określająca zadania i obowiązki oraz zakres działania służb, szczególnie w sferze bezpieczeństwa energetycznego i telekomunikacji, w zwalczaniu ustawowo określonych zagrożeń tego bezpieczeństwa. Należy też ustawowo zakazać służbom specjalnym ingerowania w sferę polityki i mediów poza ściśle określonymi przypadkami i wyłącznie za zgodą prokuratora generalnego.
3. SĄDOWNICTWO.
Osobne zagadnienie, to zmiany w wymiarze sprawiedliwości, przede wszystkim sądownictwie. System oparty na samorządzie sędziowskim całkowicie zawiódł. Przyniósł głęboką zapaść sądownictwa, spadek dyscypliny pracy i etyki spowodowane poczuciem bezkarności, wynikającym z solidarności grupowej. Dlatego prezesi sądów i wydziałów powinni być mianowani przez ministra sprawiedliwości, a Rada Sądownictwa miałaby jedynie prawo weta. W takim wypadku minister podejmowałby ostateczną decyzję w porozumieniu z pierwszym prezesem Sądu Najwyższego. Prokuratura natomiast powinna otrzymać prawo dostępu do materiałów operacyjnych policji i innych służb zwalczających przestępczość, tak, aby nie zdarzało się - jak obecnie - że organy wymiaru sprawiedliwości latami nic nie wiedzą o przestępczej działalności pewnych osób, mimo że policja ma w tej sprawie daleko idące rozeznanie. Wszystko to ma służyć zdecydowanej walce z przestępczością i ograniczeniu jej, ale trzeba podjąć specyficzne działania w ramach kompleksowego planu zwalczania przestępczości. Zaliczamy do niego: przeprowadzenie zasadniczej nowelizacji kodeksu karnego, tak, aby zmieniły się zarówno ogólne założenia dotyczące kar, jak i wzrosły zagrożenia za poszczególne przestępstwa. Przywrócona musi też być kara konfiskaty mienia; nowelizację kodeksu postępowania karnego i kodeksu karnego, w celu ułatwienia i przyspieszenia karania przestępców i zasadniczego zaostrzenia warunków odbywania kary (zwolnienia przedterminowe możliwe dopiero po odbyciu 2/3 kary, ograniczenie przepustek i przerw w odbywaniu kary itd.); wprowadzenie na okres przejściowy, nie krótszy niż 5 lat, ustawy o trybie specjalnym, umożliwiającej szybkie i surowe karanie szczególnie niebezpiecznych przestępców oraz przywracającej karę śmierci za morderstwa kwalifikowane. Tylko taka ustawa może skutecznie i szybko zlikwidować obecny stan, w którym obywatele czują się nieustannie zagrożeni przestępczością indywidualną i zorganizowaną, a przestępcy mają poczucie coraz większej bezkarności; uchwalenie ustawy o ochronie spokoju obywateli, wprowadzającej dotkliwe i niezwłocznie egzekwowanie kary za aspołeczne zachowania, traktowane dotąd bardzo pobłażliwie, a stwarzające wielkie dolegliwości dla zwykłych obywateli, jak naruszanie spokoju i porządku publicznego, ciszy nocnej, obyczajności itp.; lustrowanie przez urzędy skarbowe, policję - a po jego powołaniu - także urząd antykorupcyjny osób posiadających majątek bądź prowadzących tryb życia świadczący o dużych dochodach, aby ustalić, czy ich majątek nie powstał w wyniku działalności przestępczej. Kładziemy szczególny nacisk na uzdrowienie Państwa i zapewnienie obywatelom bezpiecznego życia w państwie prawa, gdyż są to sprawy szczególnie ważne dla należytego funkcjonowania całego życia społecznego, wpływające bezpośrednio, i to w wysokim stopniu, także na gospodarkę. Nie zapominamy też o konieczności programu naprawczego w innych dziedzinach, żywotnych dla należytego funkcjonowania kraju i jego rozwoju, a także zapewnienia jego obywatelom godziwego i spokojnego życia.
4. GOSPODARKA.
Pilnej naprawy wymaga gospodarka, która po latach wzrostu produktu krajowego brutto, przesłaniającego wszystkie jej słabości strukturalne i niepokojące zjawiska, jest dziś zagrożona stagnacją, a nawet regresem. Oprócz wspomnianej już konieczności walki z patologiami, takimi jak uleganie grupom nacisku, niejasne transakcje prywatyzacyjne, przepływ kapitałów publicznych do firm prywatnych, napływ kapitałów spekulacyjnych - często nieznanego pochodzenia - z zagranicy i ich nadmierny wpływ na polską gospodarkę, najpilniejsze działania, jakie należy podjąć, to między innymi: stworzenie silnego ośrodka kierowniczego Państwa, zdolnego do skutecznych działań w sferze gospodarczej. W tym celu niezbędne są zmiany konstytucyjne, jak na przykład zmiana praktycznie niczym nie skrępowanej autonomii Banku Narodowego i Rady Polityki Pieniężnej w kreowaniu polityki monetarnej Państwa oraz zniesienie systemu przywilejów dla banków; realny nadzór nad własnością państwową, co wiąże się z powołaniem prokuratorii kontrolującej stan majątku państwowego oraz jego prywatyzację; obniżenie stóp procentowych i kosztów inwestycyjnych, tak, aby opłacało się inwestować w działalność gospodarczą, a nie - jak dziś - spekulować bądź po prostu trzymać pieniądze w banku; obniżenie podatków od osób prawnych, w celu zachęcenia do inwestowania, a w nieco dalszej perspektywie - kiedy tylko poprawi się sytuacja budżetu Państwa - od Osób fizycznych. Bierna polityka Państwa odbija się szczególnie boleśnie na dziedzinach stanowiących fundament bezpieczeństwa socjalnego obywateli i rodzin. Jest to sprawa niezwykle ważna, gdyż w grę wchodzi przyszłość naszego Narodu, jego liczebność i stan zdrowotny. Polska może i powinna odwrócić obecną tendencję zmierzającą do stagnacji, a nawet spadku liczby Polaków. Ale można to osiągnąć tylko przez zapewnienie godziwych warunków życia i szans życiowych każdej polskiej rodzinie. Dotyczy to przede wszystkim czterech spraw: pracy, mieszkań, oświaty i opieki zdrowotnej. W sprawie zapewnienia Polakom pracy i dachu nad głową nie zrobiono do tej pory właściwie nic, w dziedzinie oświaty o skuteczności reformy będziemy się mogli dopiero przekonać, reforma służby zdrowia okazała się słabo przygotowana, kosztowna i - jak na razie - budzi znacznie więcej zastrzeżeń samych zainteresowanych i pacjentów niż opinii pozytywnych. Już dziś widać, że drogi i niewydolny system kas chorych, krytykowany za to samo nawet w swej ojczyźnie - Niemczech, musi być zmieniony. Należy wrócić do finansowania budżetowego, przy zachowaniu systemu kontraktów z zakładami opieki zdrowotnej, ustalając jednak sieć szpitali publicznych w skali kraju, które miałyby zagwarantowane wieloletnie finansowanie na poziomie usług podstawowych.
wydaje mi się że to to...... bo brałąm sama ze swoich temató ia tak facetka nam podała