Niedawno poznałem w internecie pewną dziewczynę - Annę. Wspaniale nam się razem rozmawiało. Odkryliśmy, że mamy wspólne zainteresowania, tematy, hobby, a nawet podobne problemy. Po kilku miesiącach znajomości odważyłem się zaprosić ją na spotkanie do kawiarni. Wysłałem jej dzień wcześniej moje zdjęcie, jednak ona nie mogła wysłac mi swojego, umówiliśmy się, że założy sebrną sukienkę - po tym miałem ją rozpoznać.
Na umówione spotkanie przyszedłem nieco wcześniej. Kawiarenka była pięknie urządzona, a w powietrzu dało się wyczuć zapach kawy. Zarezerwowany wcześniej stolik przykryty był niebieskim obrusem na którym znajdował się dzban ze świeżymi kwiatami. Rozmyślałem właśnie nad tym, jakie zrobię na niej wrażenie, gdy w drzwiach ukazała się przepiękna blondynka w srebrnej sukni. Poczułem wielką radość z jej przybycia, podszedłem do niej i przywitałem się entuzjastycznie.
- Cześć
- y.. Cześć - odparła z zakłopotaniem dziewczyna
Nic więcej nie mówiąc wręczyłem jej różę i zaprosiłem do stolika. Anna była bardzo zdziwiona. Rozpocząłem rozmowę, która jednak po chwili w ogóle się "nie kleiła". Byłem nieco zmartwiony, ponieważ przez internet wydawało mi się, że Anna jest bardzo rozmowną i otwartą osobą. Po około pół godzinie od spotkania moja rozmówczyni stwierdziła, że nie wie kim jestem i dlaczego zaprosiłem ją do tego stolika. Mówiła, że jestem okropnym nudziarzem i już nie mogła dalej wytrzymać mojego towarzystwa. Wyszła.
Bardzo się zmartwiłem i posmutniałem.. przecież Anna wydawała mi się dziewczyną mych marzeń... Chwilę później podeszła do mnie dziewczyna w krótko-ściętych kasztanowych włosach i pięknej migoczącej się srebrnej sukience.
- Grzegorz? Czy to ty?
- Tak. - odparłem zdezorientowany
- To ja Anna. Chyba pomyliłeś mnie z tą dziewczyną, która wyszła przed chwilą. Nie chciałam ci przeszkadzać, myślałam, że to nie ty. Usiadłam przy stoliku obok i obserowałam was. Gdy jednak ona wyszła zdezorientowana, wtedy zrozumiałam, ze to ty i że na pewno mnie z nia pomyliłeś.
- Anna? Och, bardzo cię przepraszam. Myślałem..
Ale nie dokończyłem , bo Ania przytuliła mnie i rozpoczęliśmy wspaniałą rozmowę. Dziewczyna okazała się naprawdę fajną rozmówczynią i postanowiłem zaprosic ją na następne spotkanie.
Jednak kto by pomyślał, że przez taką mała pomyłkę wynikło tak wielkie zamieszanie. Dobrze że Anna była na tyle odważna i zależało jej na mnie, że podeszła do stolika i wszystko mi wyjaśniła. Mimo, że chyba powino byc na odwrót :)
POZDRAWIAM :)
MAM NADZIEJE, ŻE DOCENISZ MOJE STARANIA :)
