Jacek Soplica → ks. Robak - jeden z pierwszoplanowych bohaterów epopei Adama Mickiewicza pt. „Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie”, emisariusz Napoleona (działalność polityczna), szlachcic, ukrywa się pod imieniem Robak (skrywa swoją tożsamość - nawet przed bratem), jest księdzem (mnichem) w zakonie bernardynów, odbywa pokutę za grzechy młodości. Jest ojcem Tadeusza Soplicy, bratem Sędziego. Jest zakochany w Ewie Horeszkównie, jednak Stolnik, który tytułował go przyjacielem i zapraszał do zamku, odmówił Jackowi ręki swojej córki.
Ożenił się ze szlachcianką, jednak jej nie kochał, był nieszczęśliwy, szukał pociechy w alkoholu. Kiedy pewnej nocy Rosjanie otoczyli zamek, Jacek chwycił za strzelbę, i nawet nie celując, pociągnął za spust. W rezultacie, Horeszko (Stolnik) zginął. Gerwazy, który był świadkiem tego wydarzenia poprzysiągł zemstę rodzinie Sopliców, w szczególności Jackowi.
Później zaczynają się najgorsze dni w jego życiu, żona umiera, zostawia go z synem Tadeuszem, Jacek zostaje okrzyknięty zdrajcą narodowym, nie może tak dalej żyć i wyjeżdża z kraju. Właśnie wtedy wstępuje do zakonu przybierając imię Robaka (znak pokuty i pokory), prowadzi także działalność konspiracyjną w trzech zaborach (był aresztowany, bity i więziony), jednak zawsze wychodzi z tego cało. Po kilkunastu latach wraca do domu jako emisariusz, licząc na to, że nie zostanie rozpoznany pod mnisim habitem.
Umiera w czasie bitwy z Moskalami, zasłania własnym ciałem Hrabiego przed kulą, uratował także życie Gerwazemu. W wyniku postrzału odnowiły się stare rany i wywiązała się gangrena. Odchodzi jako bohater narodowy, wśród swoich, na skutek otwarcia się ran, które odniósł w walkach za ojczyznę.
