Od pewnego czasu zadaję sobie pytanie - "Czy lepiej być szczęśliwym głupcem czy nie szczęśliwym mędrcem". Dużo myślałam nad odpowiedzią na to pytanie i w końcu uświadomiłam sobie, że lepiej jednak być szczęśliwym głupcem.
Szczęście to bardzo ważna, być może dla niektórych nawet najważniejsza wartość w życiu, wielu ludziom brakuje teraz szczęścia, sporo ludzi być może oddałoby wszystko, aby choć może na chwilkę być szczęśliwym.
Wydaje mi się, że kiedy byłoby się nie szczęśliwym mędrcem, to miałoby się "gdzieś" ten majątek jaki by się posiadało i w ogóle wszystko i pragnęłoby się być szczęśliwym. Można być głupcem, bo jak mawiają "Do szczęścia nie trzeba mądrości". Dużo lepiej jest być szczęśliwym głupcem, bo szczęśliwi czasu nie liczą, a gdy szczęście wieje tam i serce się śmieje.
Kiedyś słyszałam powiedzenie, że "lepiej jest być nieszczęśliwym Sokratesem niż zadowolonym głupcem", ale nie zgodzę się z nim. Po co komu wszelkie mądrości czy pieniądze kiedy człowiek nie jest szczęśliwy czy zadowolony, kiedy robi coś nie po to, aby być z tego zadowolonym, tylko dlatego, że mu karzą, czy nie chce być zapomniany. Mimo, że głupiec, i mędrzec mogą być szczęśliwi, to szczęście mędrca jest innej natury niż szczęście głupca i z innego źródła czerpane. To, co dla osób mniej dojrzałych psychicznie jest wyrazem zadowolenia z życia, dla bardziej dojrzałych, czyli „mędrców”, może nie mieć nic wspólnego ze szczęściem, a nawet stanowić powód do niezadowolenia.
Wydaje mi się, że lepiej jest być szczęśliwym głupcem i nie przejmować się niczym ani nikim, bo nie najważniejsze są dobra materialne, a właśnie szczęście jest warunkiem do dobrego i przyjemnego życia.
