Moim zdaniem cmentarz jest miejscem zarówno nadziei jak i smutku.
Argumentem przemawiającym za stwierdzeniem, że cmentarz to miejsce smutku jest fakt, że jest to miejsce gdzie ciała naszych bliskich odchodzą na wieczny spoczynek. Czujemy wtedy w sercu żal i smutek ze straty bliskiej i ukochanej nam osoby. Zdajemy sobie sprawę z tego, że nie zdążyliśmy jej powiedzieć jeszcze wszystkiego. Chociażby syn po śmierci ojca, który rozpacza bo nie zdążył powiedzieć jak bardzo go kochał.To w dniu pogrzebu odczuwamy przeszywający smutek, który jest naturalnym odruchem po stracie bliskiej osoby.
Zaś argumentem przemawiającym za stwierdzeniem, że jest to miejsce nadziei jest przede wszystkim istota ludzkiej egzystencji.Każdy z nas wie, że nadejdzie dzień kiedy to nasze ciało zostanie pogrzebane na cmentarzu, a dusza nasza stanie przed obliczem Pana podczas sądu ostatecznego. Ta wiedza sprawia, że cmentarz staje się miejscem nadziei na rychłe spotkanie po naszej śmierci z utraconą osobą.
Drugim argumentem jest fakt, że osoby starsze i samotne często chodzą na cmentarz do bliskich, palą im znicze, dbają o groby i opowiadają im o swoich problemach wierząc, że cmentarz to jedno z miejsc, w którym osoby zmarłe mogą nas usłyszeć. Przynosi im to ulgę i nadzieję na lepsze jutro.
Podsumowując myślę, że udało mi się przedstawić na podstawie powyższych argumentów, że cmentarz jest zarówno miejscem smutku jak i nadziei.
