Odpowiedź :
Upadek Imperium Mongolskiego i inwazja Mandżurów
W 1224 Czyngis-chan podzielił swe państwo miedzy 4 synów. Po jego śmierci imperium zaczęło się rozpadać, ale mimo zatargów i wojen między władcami poszczególnych ziem podboje mongolskie trwały nadal. W 1231 roku podbito Koreę, 1236-1241 Batu-chan najechał wschodnią i południową Europę, 1251-1259 Mongołowie podbili Tybet i Wietnam, w 1258 zdobyto Bagdad, w 1260 roku Kubilaj został wielkim chanem, w 1264 przeniósł stolicę państwa z Karakorum do Pekinu, dając początek mongolskich dynastii na tronie chińskim. Nieustające wojny zaborcze, trwające ponad 200 lat, rozdrobnienie feudalne i walki wewnętrzne miedzy chanami, osłabiły Mongolię i doprowadziły do utraty niepodległości przez nią samą. Po utracie w 1368 władzy w Chinach Mongolia była krajem feudalnym rozdrobnionym i słabym ekonomiczne, a w połowie XVI wieku rozpadła się ostatecznie na kilka niezależnych księstw. W XVII wieku najechali Mandżurowie, którzy w 1634 opanowali południową Mongolię (tzw. Mongolię Wewnętrzną), a następnie w 1691 podporządkowali sobie jej część północną (tzw. Mongolię Zewnętrzną), którą sami Mongołowie nazywali Siedem Chałchaskich Chuszunów ( 7 księstw udzielnych ) lub po prostu Chałcha Mongolia. Mongolia zachodnia , czyli chanat Ojratów ( Dżungaria ), została podbita w 1755 r. W najważniejszych i najbardziej zaludnionych punktach Mongolii zaborcy zakładali garnizony wojsk mandżursko-chińskich, utworzyli ogromny aparat wojskowo-administracyjny utrzymywany na koszt stosunkowo nielicznej pasterskiej ludności mongolskiej obarczonej różnymi podatkami. Władze zaborcze sprzyjały zakładaniu przez Chińczyków firm i faktorii kupieckich, które wyzyskiwały ludność mongolską przez nie ekwiwalentny handel wymienny i wysokie procenty lichwiarskie. Naród mongolski walczył o niepodległość i sprawiedliwość społeczną. W latach 1755-1758 wybuchło powstanie w Mongolii Zachodniej, którym kierował książę ojracki Amarsanaa. Po stłumieniu powstania, na zachodzie Mongolii utworzono specjalny okręg Kobdo (Chowd), który wraz z Chałchą Mongolię Mandżurowie zaczęli nazywać Mongolią Zewnętrzną. W latach 1903-1911 w Mongolii Zewnętrznej do walki z wyzyskiem feudalnym stanęły ludy pasterskie , na czele z aratem Ajuszem W początkach XX w. rozwijał się ruch narodowowyzwoleńczy, który skupiał feudałów i wysoko postawionych duchownych. W 1911 r. - po ponad 200-letnim zaborze - Mongolia Zewnętrzna proklamowała niepodległość jako państwo feudalno - teokratyczne; na tronie chana zasiadł Bogdo-gegen, zwany odtąd też Bogdo-chanem.. Po długich przetargach dyplomatycznych mongolsko –rosyjsko -chińskich, w 1915 r. oba pastwa sąsiedzkie uznały autonomię Mongolii Zewnętrznej.
W 1224 Czyngis-chan podzielił swe państwo miedzy 4 synów. Po jego śmierci imperium zaczęło się rozpadać, ale mimo zatargów i wojen między władcami poszczególnych ziem podboje mongolskie trwały nadal. W 1231 roku podbito Koreę, 1236-1241 Batu-chan najechał wschodnią i południową Europę, 1251-1259 Mongołowie podbili Tybet i Wietnam, w 1258 zdobyto Bagdad, w 1260 roku Kubilaj został wielkim chanem, w 1264 przeniósł stolicę państwa z Karakorum do Pekinu, dając początek mongolskich dynastii na tronie chińskim. Nieustające wojny zaborcze, trwające ponad 200 lat, rozdrobnienie feudalne i walki wewnętrzne miedzy chanami, osłabiły Mongolię i doprowadziły do utraty niepodległości przez nią samą. Po utracie w 1368 władzy w Chinach Mongolia była krajem feudalnym rozdrobnionym i słabym ekonomiczne, a w połowie XVI wieku rozpadła się ostatecznie na kilka niezależnych księstw. W XVII wieku najechali Mandżurowie, którzy w 1634 opanowali południową Mongolię (tzw. Mongolię Wewnętrzną), a następnie w 1691 podporządkowali sobie jej część północną (tzw. Mongolię Zewnętrzną), którą sami Mongołowie nazywali Siedem Chałchaskich Chuszunów ( 7 księstw udzielnych ) lub po prostu Chałcha Mongolia. Mongolia zachodnia , czyli chanat Ojratów ( Dżungaria ), została podbita w 1755 r. W najważniejszych i najbardziej zaludnionych punktach Mongolii zaborcy zakładali garnizony wojsk mandżursko-chińskich, utworzyli ogromny aparat wojskowo-administracyjny utrzymywany na koszt stosunkowo nielicznej pasterskiej ludności mongolskiej obarczonej różnymi podatkami. Władze zaborcze sprzyjały zakładaniu przez Chińczyków firm i faktorii kupieckich, które wyzyskiwały ludność mongolską przez nie ekwiwalentny handel wymienny i wysokie procenty lichwiarskie. Naród mongolski walczył o niepodległość i sprawiedliwość społeczną. W latach 1755-1758 wybuchło powstanie w Mongolii Zachodniej, którym kierował książę ojracki Amarsanaa. Po stłumieniu powstania, na zachodzie Mongolii utworzono specjalny okręg Kobdo (Chowd), który wraz z Chałchą Mongolię Mandżurowie zaczęli nazywać Mongolią Zewnętrzną. W latach 1903-1911 w Mongolii Zewnętrznej do walki z wyzyskiem feudalnym stanęły ludy pasterskie , na czele z aratem Ajuszem W początkach XX w. rozwijał się ruch narodowowyzwoleńczy, który skupiał feudałów i wysoko postawionych duchownych. W 1911 r. - po ponad 200-letnim zaborze - Mongolia Zewnętrzna proklamowała niepodległość jako państwo feudalno - teokratyczne; na tronie chana zasiadł Bogdo-gegen, zwany odtąd też Bogdo-chanem.. Po długich przetargach dyplomatycznych mongolsko –rosyjsko -chińskich, w 1915 r. oba pastwa sąsiedzkie uznały autonomię Mongolii Zewnętrznej.